Clement Peerens Explosition - Pretentieloos rockvertier met knipoog
Handelsbeurs, Gent, 2 maart 2011
Clement Peerens Explosition is terug van eigenlijk nooit echt weggeweest. Maar daar waar de groep rond oppermoustache en caféfilosoof Clement er zich normaalgezien toe beperkt om de voor hen gebruikelijke songs te brengen, krijgen we nu heel wat nieuw werk te horen. CPEX brengt in april immers een gloednieuwe cd uit, dit in tegenstelling tot hun gebruikelijke werkwijze om via Humo een occasioneel nieuw nummer op de mensheid - woonachtig in Vlaanderen that is - los te laten. In een behoorlijk volle Handelsbeurs kweten Clement en co zich met verve van hun taak: het publiek onderhouden met grappen en grollen. En o ja, ook met muziek.
Reeds vroeg in de set kregen we één van die nieuwe nummers te horen: De Swa Zijn Frituur. Subliem in zijn simpliciteit, want deze ongein waarin men in de frituur zijn ziel bij Satan wil inruilen voor "een woman da nooit nie zaagt", is - mits wat goede wil - Faust in een rockjasje.
Bij het horen van de introtokkel van Boecht Van Dunaldy kregen wij steeds een glimlach om de lippen. Ditmaal verging die echter snel: lag dat aan het feit dat deze liveversie ietwat trager gespeeld werd dan het origineel? Feit was dat deze song, toch één van de sterkhouders van het repertoire van CPEX, ons ditmaal slap en zoutloos in de oren klonk. Tevens vielen hierbij de beperkingen op van nieuwe drummer Dave Depeuter, die niet kon tippen aan Vettige Swa. Jammer dat de man geen Verlaat-De-Gevangenis-kaart kon krijgen.
Pinokkio, de volgende golden oldie, was dan weer genieten, met dank aan de extra solo op het einde en de schitterende backing vocals van bassist Sylvain. Ook Assenbak kreeg een behoorlijke versie mee: in trage nummers kon Dave de meubelen redden. "De wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven." Met deze woorden kondigde Clement het nieuwe nummer Hebde Gij Da Nu Expres Gedaan? aan. Uiteraard was ook dit nummer weer voorzien van dieptragische teksten. En muzikaal zat het ook best snor: koortjes van de Sylvain en afwisseling tussen harde en zachte stukken.
Niet al dat nieuw was blonk echter: Boerinnenbinnendoen was maar wat onzin op een even flauwe riff. Niet toevallig danste er ondertussen een roze konijn op het podium. Ook bij Ik Heb In Iets Gebeten waren de bindteksten beter dan de eigenlijke song. Dikke Lu was zoals altijd kloef erop.
Met "Thank you Belgiums" vatte Sylvain de appreciatie van het publiek perfect samen. En met wat anders dan het uitstekend uitgevoerde Vinde Gij Mijn Gat sloot het Antwerpse trio af? Diegene die een avondje pretentieloos rockvertier zochten, hadden het gevonden.