Circuit des Yeux - Spannende evolutie

Vooruit Kunstencentrum, 15 februari 2018

Donderdag kwam op uitnodiging van Subbacultcha Cicruit des Yeux naar de Vooruit. De muzikale incarnatie van Haley Fohr maakte met 'Reaching for Indigo' één van de meest besproken experimentele platen van 2017.

Circuit des Yeux - Spannende evolutie

Blijkbaar was die laatste plaat net iets té veel ondergronds gebleven. De zaal was allesbehalve afgeladen vol. Ons niet gelaten, het liet de organisatoren namelijk ruimte om stoelen te plaatsen.

Ambientartieste Tal Sounds mocht als opener haar synth- en stemloops in de strijd gooien. Aanvankelijk leek het een wat doorsnee ambientbedoening te worden. De melodieën die uit haar synth kwamen waren niet saai, maar spraken ook niet echt tot de verbeelding. Het was pas wanneer de lagen zich opstapelden en de harmonische spanning opbouwde dat het interessant werd. De beheerste chaos van dooreengeweven stemmen, geluiden en melodieën had drive en werd bij momenten onheilspellend. Wat ons betrof had ze deze momenten langer mogen aanhouden, het was duidelijk dat daar haar sterkte lag. Over het algemeen een mooie opener.

De hoofdbrok van deze avond deed vooral stof opwaaien door de indrukwekkende stemgymnastiek van Haley Fohr, die ondanks haar grote bereik vooral in de lage en diepe compartimenten te zoeken valt. Ze beklom het podium van de balzaal in de Vooruit in het gezelschap van een contrabassist en een drummer. Het geluid dat werd geproduceerd was zo niet wat we verwachtten.

Op 'Reaching for Indigo' klinkt Circuit des Yeux al bij al vrij luchtig. Circulaire gitaararpeggio's, repetitieve akkoorden en synthloops worden aangevuld met voornoemde stemgymnastiek. Hoewel de stem de plaat een zeker gewicht geeft, blijft ze mistig en dromerig aandoen. Niets daarvan in de Vooruit. Circuit des Yeux klonk korrelig, noisey en donker.

De twaalfsnarige gitaar en contrabas (voorzien van de nodige effecten), vooraf opgenomen synth loops en drum bouwden een knarsend, dronend geluid waarin de afzonderlijke instrumenten verzonken. De drummer ontwikkelde een drijvende, duwende ritmische storm. De contrabas viel geregeld creatief uit de melodie of het ritme om de nodige sonische spanning op te wekken. Zware repetitieve stukken werden afgewisseld met snijdende uitbarstingen. Zo werden de loops die Paper Bag op plaat vooruit drijven een dreunende climax. De structuur van nummers werd grotendeels achterwege gelaten ten voordele van de eb en vloed van het optreden. Songs vloeiden in elkaar over, of delen van nummers doken opeens op waar ze niet hoorden. Achteraf gezien hadden de stoelen hier best aan de kant gemogen.

Het was een ideale achtergrond voor het pathische vocale geweld van Fohr. Haar stem werd op de affiche aangekondigd als een mix van Scott Walker en Nico, maar die analogie slaat de bal mis. Circuit des Yeux heeft niets van de onderkoelde catatonie van Nico, maar graaft diep om soms schreeuwend, soms fluisterend, steeds krachtig haar zielenroerselen te brengen. In die zin is ze agressiever en zwaarder dan Scott Walker. Fohr klinkt als niemand anders, live is haar stem één van de beste die we ooit hoorden.

Nog even een eervolle vermelding voor het licht. Waar de lichtman tijdens Tal Sounds onze ogen probeerde uitbranden met de ene spot die hij moest hanteren, waren de projecties tijdens Circuit des Yeux erg donker en sfeervol.

We zagen een unieke artieste die op zoek is naar manieren om geluidsspanning te creëren, die, terecht, meer bezig is met sfeer en textuur dan met songstructuren en die vooral heel erg evolueert. Live je succesvolle plaat achterwege laten om een dergelijke zoektocht uit te voeren is gedurfd, bovendien werkte het wonderwel.

 

 

 

17 februari 2018
Koerian Verbesselt