Chuck Prophet & The Mission Express - Feelgoodtheater

Ancienne Belgique, 30 oktober 2017

Op verrassingen moet je niet rekenen bij een concert van Chuck Prophet & The Mission Express. Je weet je te wachten staat: topentertainment in een smaakvol korstje van Americana. En de AB-club genoot met volle teugen.

Maar voor de man uit San Francisco zou losbarsten, was er eerst nog Curse Of Lono, die aantoonden dat je om Americana te maken niet per se van over de plas moet komen. Dit vijfkoppige gezelschap komt namelijk uit Londen, maar grossiert in rootsmuziek uit de VS. Blitzen Trapper was een referentie die ons te binnen schoot, maar evengoed was er plaats voor de ingetogen kant van Drive-By Truckers; en zelfs de toetsen van Ray Manzarek van The Doors schemerden door in de prima songs van dit kwintet.

Het thema van zijn nieuwe plaat ‘Bobby Fuller Died For Your Sins’ mag dan al behoorlijk zwaar op de hand zijn (Bobby Fuller kent u vast van I Fought The Law en werd als twintiger dood teruggevonden in zijn auto), dat betekent nog niet dat je je niet mag amuseren wanneer die songs live worden gebracht. Chuck Prophet beseft dat als geen ander en weet het dunne koord tussen ernst en good clean fun feilloos te bewandelen.

Van bij de instrumentale intro was overduidelijk dat Prophet en zijn Mission Express een perfect uitgebalanceerd geheel vormen, waarin elk blokje zijn plaats kent. Vanzelfsprekend kreeg Prophet de hoofdrol in het theater dat hier gespeeld werd. Met de nodige smoelentrekkerij en alsof hij een poging deed om elk van de aanwezigen persoonlijk aan te spreken (hetgeen hij aan het einde van de show ook bijna letterlijk deed), nam hij de uiteindelijk toch behoorlijk gevulde club op sleeptouw.

Tussendoor werd er achtergrondinformatie bij de nummers gegeven; over hoe 2016 echt wel een Bad Year For Rock And Roll was met de dood van enkele pop- en rockiconen, maar ook het heengaan van Mohammed Ali en Harper Lee lieten sporen na; om nog te zwijgen over de politieke ramp in de Verenigde Staten. Maar even later deed hij dan een komiek loopje voor de microfoonstandaard deed, als om zo aan de zwaarte van het bestaan te ontsnappen.

Muzikaal paste het allemaal naadloos in elkaar. De bandleden vuurden elkaar aan en speelden gretig mee in het toneelstuk, dat Chuck Prophet als een meester in de kunst regisseerde. Neem dat trouwens gerust letterlijk: gitarist James DePrato ging zichzelf tebuiten tijdens een uit de hand gelopen hardrocksolo voor In The Mausoleum en eindigde op zijn knieën op het podium zodat Prophet hem toch maar de pols voelde en in staat verklaarde om het concert verder te zetten: “He’s gonna be alright, folks!”

Er werd gelachen, geheupwiegd, meegezongen (You Did (Bomp Shooby Dooby Bomp)), ingegaan op het vraag- en antwoordspel van Prophet (Temple Beautiful), beantwoord aan de vraag om hem geluk te wensen - Wish Me Luck werd trouwens ingeleid met een stukje uit CCR’s Lodi – maar vooral genoten van een concert waarin je het risico liep om de microfoon onder je neus geduwd te krijgen of een keiharde schouderklop te krijgen. Het waren gevaren, waaraan je je met alle plezier blootstelde.

Het zou ons verwonderen indien er iemand van dit concert huiswaarts is gekeerd zonder een glimlach om de lippen; een verdienste die in deze moeilijke tijden niet te versmaden valt.