Chuck Prophet & The Mission Express - Geen grap

Trix, Antwerpen, 22 september 2009

“Just a few more songs. Then we’ll take a break and afterwards we’ll play a second set.” Chuck Prophet houdt wel van een grapje nu en dan. Of tenminste, daar leek het op.

De opkomst voor Chuck Prophet & The Mission Express was maar mager. Het is uiteraard geen aarenbie dat de man speelt, maar lekker ruige op country en blues gestoelde rock. De zowat zeventig liefhebbers die er wel de moeite voor hadden genomen, hebben het zich in elk geval niet beklaagd.

Van het aangekondigde voorprogramma was in Antwerpen weinig te bekennen, maar toetseniste Stephanie Finch had duidelijk meer in haar mars dan een mooi snoetje. Ook zij heeft namelijk net een nieuw album uit (‘Cry Tomorrow’) en Prophet gaf haar halverwege de set graag de microfoon voor een nummer, dat duidelijk aansloot bij zijn eigen muziek.

Maar het was de man met de diepliggende, omwalde ogen en de unieke gitaarstijl om wie deze avond draaide. En ook die had met ‘? Let Freedom Ring!’ nieuw werk op de plank liggen. Maar wij waren vooral onder de voet van zijn meesterwerk ‘Homemade Blood’ uit 1997 en geven eerlijk toe dat dat de aanleiding was voor onze komst.

Wie per ongeluk was aangespoeld, wist al snel wat voor vlees hij in de kuip had gekregen. In de intro haalden Chuck Prophet en James Deprato namelijk meteen stevig uit en mochten hun gitaren al tegen elkaar op huilen.

Het viel niet mis te verstaan dat hier een band stond die zich amuseerde, die plezier had in zowel de nieuwe (Sonny Liston’s Blues, American Man, Love Won’t Keep us Apart, …) als de oudere (Summertime Thing, Always A Friend, You Did, …) songs. Bovendien gooide hij er ook nog enkele covers - o.a. een schitterende versie van Springsteens For You - tussendoor.

Zo blij als een kind dat net een nieuw speelgoedje heeft gekregen, leefde de man zich intussen uit in zijn muziek. Zijn benen en gitaarnek alle kanten op zwierend en voortdurend wisselend tussen beide microfoons, verblufte hij steeds opnieuw met spannende solo’s en verbluffende dubbelpartijen met zijn ritmegitarist.

Bovendien bleek een enkele set niet voldoende en speelde hij na een korte onderbreking opnieuw dertien nummers. Geen mens die er zelfs maar aan dacht om de zaal te verlaten. Daarvoor was wat hier gebeurde, veel te uniek.

Uiteindelijk kon er met Homemade Blood ook nog een verzoekje af en voelde je Prophets knokkels nog maar eens over je ruggengraat gaan. Met prima versies van For Your Love van The Yardbirds en I’m Bored van Iggy Pop nam hij afscheid om tenslotte ook nog een eerbetoon aan Dick Dale te brengen.

Hoewel er af en toe best mocht gelachen worden, was dit optreden helemaal geen grap, maar een indrukwekkend overzicht van de carrière van een fantastisch muzikant.