Chromeo - Fancy footwork

Het Depot, Leuven, 30 mei 2014

Dat het wel eens zo'n topavond kon worden, de passage van Chromeo in Het Depot. Hun nieuwe plaat werpt niet zo'n gigantisch hoge ogen, maar de knepen van het vak en met een solide back catalogue in de rug verleer je het niet zomaar. Funk klonk nog nooit zo strak als met Chromeo op de bühne.

Met meer dan een half uur vertraging dartelde voorprogramma Dominique Young Unique uiteindelijk het podium op. In haar wit kattenpakje stak ze van wal op de tonen van Le Youth. Dance With Me was de boodschap, maar noch zij, noch haar dj maakte de indruk om dat ook daadwerkelijk te gaan doen. De Britse rapte slechts af en toe enkele zinsdelen mee, terwijl de tape rustig verder liep.

In The Kitchen volgde en ze keek uitdagend, maar ze moet vooral gefronste wenkbrauwen gezien hebben vanwege dat schrille stemmetje bovenop de diepe bassen. Het geflipte robotgedoe - denk Azealia Banks - dreef steeds verder weg van de beloofde funk en het razendsnelle gebrabbel in Show My Ass had steeds minder weg van de rap.

De beats bliezen, maar mejuffer was meer met haar lokken bezig dan met een volgemaakte strofe. Aan het eind bezweek ook single Throw It Down onder de kolkende brij van flets gebeuk. Motherquake was de uitsmijter, die echt niet hoefde. Dat tussen haar en de hoofdact de gehele cd van Duck Sauce (met A-trak, de broer van Dave uit Chromeo) gedraaid werd was opmerkelijk maar verzachtend.

Hoe dan ook, de enige echte reden voor ons bezoek aan Het Depot was dus wel degelijk Chromeo. De Canadese funkformatie schoot wel retestrak uit de startblokken met een echoënde intro en Night By Night. Met gierende gitaarsolo’s, rollende synths en de vocoder, die zij als geen ander onder de knie hebben, kreeg de show meteen een stevige punch.

Hun aanpak van commerciële funk bekoort nog steeds en de comeback na een hiatus van vier jaar deed bijna denken aan de terugkeer van Daft Punk. Diezelfde vintagegitaren, enkele grepen uit de disco- en funkwereld, maar dan zonder de miljardencampagne.

De funklords, beiden achter een lichtgevend benenstel en spiegelwand, haalden vaak langer uitgesponnen versies van hun nummers boven. Met drumpadintermezzo’s of een lichtspel waarbij de spiegelgitaar van Dave de hoofdrol kreeg. Ook P-Thugg, ingenesteld tussen muren van analoge synths, liet zich volledig gaan tijdens de versnelling met Hot Mess en Tenderoni. Puike start van een show die erg strak zat.

Single Come Alive eindigde de eerste ronde en het publiek gaf meteen te kennen dat het wel pap lustte van deze opvoering. Dat eerst Dave en nadien P-Thugg flagrant de mist ingingen met ‘Hello Brussels’ werd hen vergeven nadat die laatste live – en met vocoderstem - besefte dat het duo eigenlijk in ‘Louvain’ stond. “I’ill pass the memo to Dave”, was P-Thuggs wijze besluit. Het classy ego was hiermee netjes opzijgeschoven met een geut humor en de topper Bonafide Loving, inclusief obligatoir meezingmoment.

Het tempo zat goed. Alleen werd daar in Sexy Socialite aan geprutst. De opgebouwde vibe en schwung hadden bijgevolg een tikkeltje moeite met deze (te) uptempo versie. De samenzang zat zoals steeds nog wel knap, maar eens te meer viel het op dat ook nu weer niet alles live was. Zelfs met de toegevoegde effectjes werd op safe gespeeld. In de slipstream week ook Momma’s Boy af van het origineel en kreeg een classic rock-makeover met een orgeltje dat nooit echt op gang kwam.

Stop Looking Over Your Shoulder zat wel weer smooth, maar we konden ons plotsklaps niet meer van de indruk ontdoen dit alles al een keer gehoord te hebben. Frequent Flyer greep naar de betere dansbeat, en sneed terug als vanouds. Met de meteen daarop volgende gulzige bas in Fancy Footwork ging de zaal tot slot compleet loos. Meezinger Needy Girl en single Jealous (I Ain’t With It) sloten de glanzende set af met een rockende outro. Het gezapige Don’t Turn The Lights On werd voor de bis van deze topshow gespaard.

Het Depot mag zich op de borst kloppen met deze affiche. Niet iedereen heeft Dominique Young Unique en Chromeo op het programma staan. Enkel spijtig dat de barometer beide kanten op ging. Ht optreden van de Britse rapster was archi-slecht, de funky Canadezen deden het dan weer zeer goed.