Christopher Owens - Beter dan rozen
Botanique, Brussel, 7 maart 2013
Christopher Owens had geen noemenswaardige live reputatie te verdedigen. De concerten met zijn voormalige band Girls waren slechts zelden om over naar huis te schrijven. Of hij het in zijn eentje beter zou doen of niet was wat af te wachten.
De Rotonde baadde speciaal in een passend jazzy sfeertje van rood licht. Dat was vast op bestelling van Owens zo geregeld, maar ook de Franstalige pop van de Brusselse Antoine Chance kwam er tot zijn recht. Het was niets om wild van te worden, maar dat was ook niet de ambitie. Radiovriendelijke liedjes maken is een niet te onderschatten vak, en dat heeft deze man aardig onder de knie.
Christopher Owens overstijgt dat vakmanschap. Sommige van zijn nummers zijn poëzie voor romantische zielen, liedjes die onder je vel kruipen. Op zijn beste momenten bij Girls benaderde hij de perfecte popsong. Maar die songs stonden dus zeker niet op het programma.
Op het podium werd hij weer dat verlegen jongetje dat hij ooit moet geweest zijn. Hij kroop in zijn schelp, speelde zonder virtuositeit en zijn zevenkoppige band werkte zich bijna routineus door ‘Lysandre’, Owens' debuutalbuum. Enkel de senior van de bende, de man die dwarsfluit, mondharmonica en saxofoon voor zijn rekening nam, leek zich wat te amuseren. Als leidraad dook Lysandre’sTheme telkens weer de kop op, nu eens als saxmelodie, dan weer als gitaarlijntje.
Sommige songs klonken écht melig. Lysandre (de titelsong van de plaat) kan vast op de soundtrack van de volgende Shrek. Ook klonk de stem van Owens ijler en onvaster dan op plaat. Misschien werd dat vroeger verdoezeld in lagen gitaar, maar voor deze bezetting waren een paar lessen stemtechniek geen overbodige luxe geweest.
Omdat de plaat maar dertig minuten duurt werd een tweede deel voorzien, volledig bestaand uit covers van allerhande popsongs. Simon & Garfunkel's The Boxer, Bob Dylan’s Don’t Think Twice It’s All Right, Becaud’s evergreen Let It Be Me, Donovan’s Lalena en Cat Stevens’ Wild World kregen allemaal een versie die gearrangeerd was voor de volledige band.
Het waren echter de bissen die het optreden wisten te redden. Owens kwam terug zonder de band. In zijn eentje op gitaar en na lang twijfelen speelde hij een onbeholpen versie van Broken Dreams Club. Het was verre van een perfecte versie, maar de spontaniteit van het moment maakte dat ruimschoots goed. Veel meer dan die witte rozen die hij daarvoor had uitgedeeld in het publiek.