Christina Aguilera - Dit was het niet

Sportpaleis, 6 juli 2019

Christina Aguilera - Dit was het niet

Laten we vooraf één ding duidelijk stellen: een recensent geniet er niet van om artiesten of producten af te breken. Het is veel leuker om vanuit enthousiasme te schrijven. Alleen kan dat soms niet, gewoon omdat wat we te zien kregen daar niet goed genoeg voor was. We zijn naar Christina Aguilera vertrokken met open vizier. Vanuit nieuwsgierigheid. Met de intentie om te genieten van een volmaakte popshow en vanuit de wetenschap dat Aguilera de artieste is die er de stem en de songs voor heeft om zo’n volmaakte show neer te zetten. Helaas, driewerf helaas. 

Recensenten krijgen ook wel eens het verwijt verwaand te zijn. Ze zouden niet kunnen genieten van wat populair is. Ook dat klopt niet. We hebben het voor de aardigheid eventjes nagekeken: er staan momenteel drieëntwintig nummers van Christina Aguilera in onze Spotify-bibliotheek. Dat zijn er meer dan ze er tijdens het concert gespeeld heeft.

Met 'The X Tour' heeft Christina Aguilera haar eerste tournee in dertien jaar aangevat. In het land der popmuziek is dat een eeuwigheid. Ze heeft een kind gekregen, scheidde en kreeg nog een kind. En al die tijd bleef ze thuis. Ze was wel coach in 'The Voice', maar touren was er niet meer bij. Vorig jaar bracht ze met ‘Liberation’ een eerste album in zes jaar uit.

Ook dat is in het land der popmuziek een eeuwigheid. Vergelijk de hitlijsten van nu met die van zes jaar geleden en je zal zien hoe groot het verschil is. Ondertussen zijn er andere sterren aan het popfirmament. Britney Spears en Christina Aguilera spelen niet meer helemaal mee. Ze worden hooguit geduld. Ariana Grande, Cardi B en anderen hebben de fakkel overgenomen. Die vergane glorie was te merken in het Sportpaleis dat bijlange niet uitverkocht was geraakt. Het middenplein stond halfvol met stoeltjes. Op de andere helft gaapte een pijnlijke leegte. Ook in de tribunes waren er hele rijen leeg gebleven. Geen leedvermaak hier, maar een reden te meer waarom we wilden dat Christina zou bewijzen dat ze nog niet afgeschreven was. Dat ouder worden in popmuziek op je eigen voorwaarden mogelijk is.

Maar je hoort hem al komen: dit was geen goede show. Dat ze twintig minuten te laat opkwam, wilden we nog vergeven, ook dat hoort een beetje bij een popshow. En dat haar opkomst niet al te vlot liep – Christina kwam vast te zitten op de plek waarvan ze het podium opkwam – was zelfs charmant. Maar van in den beginne zaten er allerlei dingen verkeerd.

De show was onderverdeeld in zeven verschillende acts. Die kregen we voorgeschoteld in amper tachtig minuten. Dat wil dus zeggen dat een act pas begonnen was of hij was alweer gedaan. Het verhaal dat Christina wilde meegeven, was dan ook een raadsel. De show leek nooit een geheel, maar een mengeling van elementen die niet bij elkaar horen. De kaart van de nostalgie werd niet echt getrokken, want hoewel Genie In A Bottle net twintig jaar is geworden, werd het nummer in een verschrikkelijke versie gespeeld met een amateuristische beat eronder geplaatst. Andere nummers uit die tijd – What A Girl Wants en Come On Over Baby kregen we in medleyvorm en dus half.

Veel nummers werden trouwens in een niet-volledige versie gespeeld. Vanity, Express en Lady Marmelade vormden ook een medley, Ain’t No Other Man werd ingekort en toen Aguilera eens echt wilde terugblikken en Reflection, afkomstig zong uit de Disney-film 'Mulan', het nummer waarbij ze naar eigen zeggen destijds auditie had gedaan bij de platenfirma, hield ze dat al na een minuut voor bekeken.

Nu, langer hoefde dat ook niet echt te duren, want Reflection was heel melig. Dat was vaker het probleem van de rustmomenten in de show. Het nieuwe Twice – ingekort – was een indommelmoment, Say Something (gebracht met een zekere Colin Smith) miste overtuiging en zelfs Beautiful werd niet het kippenvelmoment dat dat nummer altijd zou moeten zijn.

Aan de andere kant waren er die nummers die een teveel aan bombast hadden meegekregen. Soms klonk de band die naast het podium stond te spelen als een stel kleuters, die de instrumenten net van de Sint hadden gekregen en er nu maar wat mee aan het experimenteren waren. Zo ging onder andere Fighter de mist in door een teveel aan drums en een schreeuwerige gitaar en nadat Sick Of Sittin’ meer geroepen dan gezongen was, verschenen ook nog eens twee gitaristen die zich samen Tom Morello van Rage Against The Machine waanden, maar niet de kunde of geloofwaardigheid hadden en eigenlijk gewoon maar een beetje lawaai stonden te maken. En ook uit het slotnummer Let There Be Love was nauwelijks iets op te maken dat op een song leek.

Gelukkig waren er ook nog een paar momenten waarop we een glimp zagen van wat de show had kunnen zijn. The Voice Within in het eerste gedeelte van de show werd gebracht zoals een ballad gebracht moet worden: door Christina, in haar eentje. Die stem blijft indrukwekkend. Ook Dirrty werd precies op de juiste manier gebracht: krachtig en sexy, maar niet vulgair. En voor Can’t Hold Us Down werden beelden getoond van vrouwenprotesten: vrouwen die opkomen voor de eigen rechten, die gehoord willen worden en protesteren tegen de verboden op abortus die nu in de Verenigde Staten in verschillende staten uitgevaardigd zijn. Dat daarna Can’t Hold Us Down kwam was de eerste en enige keer in de show dat we het gevoel hadden dat er toch even over een boodschap was nagedacht.

Achteraf hoorden we dat zelfs erg toegewijde fans teleurgesteld waren. Voor een eerste tournee in dertien jaar was deze show te kort, te rommelig en ook gewoonweg te zwak. Het jammere is dat we er zeker van zijn en blijven dat Christina Aguilera een topshow in zich heeft. Ze heeft er het talent en de songs voor. Dat zagen we met vlagen. Alleen gebeurde dat veel te weinig om met een positief gevoel buiten te kunnen stappen.

Dit verslag verscheen ook bij nieuwssite Newsmonkey.be.

7 juli 2019
Geert Verheyen