Chris Ruebens Ensemble - Een knappe, virtuoze soundtrack
N9, Eeklo, 28 oktober 2013
De naam Chris Ruebens doet bij het grote publiek wellicht niet meteen een belletje rinkelen. Toch is deze klassiek geschoolde gitarist al jaren in de weer in allerhande groepen en gezelschappen. Zijn uitvalsbasis is sinds een jaar of vijf het verre Vilnius, maar voor de cd-voorstelling van het debuutalbum ‘The Yellow Duck’ met zijn nieuwste project Chris Ruebens Ensemble wist hij, als kind van de streek, muziekclub N9 toch aardig vol te laten lopen.
Je kan uiteraard niet van een ensemble spreken zonder ook de andere, overig uitstekende, muzikanten te vermelden. Naast Chris Ruebens op gitaar zijn er nog Saulius Petreikis op trompet en fluit, Vytautas Bikus op toetsen en Andrius Kairys op drum.
Elk van deze muzikanten kreeg live stuk voor stuk de kans om zich te bewijzen en dat was al direct het geval in de frisse openingssong Port Sunlight. Na een virtuoze gitaarsolo kregen we een dynamisch coherent groepsgeluid te horen met een leuk percussie-deel waarbij Ruebens de grenzen van de gitaar als slaginstrument wist af te tasten.
Blues For The Brave was vrij contrasterend met de voorgaande song. Het begon vrij herfstig en weemoedig, maar de dwarsfluit zorgde er naar het einde toe dat het nummer wild om zich heen schopte.
Het nummer Sueno leende Chris Ruebens van zijn Belgische groep Luz De Luna. De bewerking kreeg een wispelturig karakter mee en zorgde voor een zweverig heen en weer getik tussen de verschillende muzikanten.
Titelsong The Yellow Duck passeerde ook de revue. De song klonk licht en speels en speels en bevatte op slechts drie minuten toch elementen uit blues, jazz en flamenco.
Saulius Petreikis mocht in Song For The Duduk het beste van zichzelf geven op fluit. Hij deed dit erg bezwerend wat voor een erg donkere, dreigende sfeer zorgde. Het nummer had een extreem lange opbouw wat voor een donkere, dreigende sfeer zorgde. Pas naar het einde toe, niet toevallig gelijktijdig met de climax, klaarde het nummer enigszins op. Een zeker Ennio Morricone-gevoel maakte zich tijdens de song meester van ons.
De volgende song heette Tafelvoetbal, maar aangezien dat een wel erg onnozele titel is werd geopteerd voor Toto. Dit is hetzelfde, maar in het Portugees. De song was er een van veel ideeën in een nummer, maar dat zonder het publiek het gevoel te geven dat het overdreven is. Het begin was er pittig en licht, maar via een sobere, virtuoze gitaarsolo bracht CRE ons naar een latin / bossa nova-achtig thema om uiteindelijk terug te eindigen op dezelfde lichte en pittige manier als bij aanvang.
Chris Ruebens was ook blij dat hij het enige nummer met zang van het debuutalbum, Lokroep, eens in Vlaanderen kon spelen aangezien ze in Litouwen niks van de tekst begrijpen. Hij nam ons mee in zijn verhaal en deed ons zowel qua stemgeluid als tekstueel erg aan Kommilfoo denken.
Afsluiten deed de groep met een cover van Christophe uit 1965. Hun versie van Aline was eerder ingetogen, maar toch behoorlijk raak. De freewheelende trompet tilde de song nog een trapje omhoog.
Chris Ruebens Ensemble brengt geen alledaagse muziek, maar slaagt er toch in om met zijn gevarieerde mix van pop, jazz, klassiek en wereldmuziek toegankelijke nummer te maken. Bovendien zijn de vier groepsleden stuk voor stuk topmuzikanten die hun instrument met kunde én bezieling bespelen. Het Ensemble nam ons mee op een muzikale trip van anderhalf uur en voorzag ons van een knappe, virtuoze soundtrack die we naar eigen goeddunken van beelden mochten voorzien.