Chris Isaak - Taart mét kers

Ancienne Belgique (Brussel), 18 juni 2010

Misschien hebt u ook wel een artiest waarvan dat ene nummer steeds blijft hangen. Wat Chris Isaak betreft, is dat voor ons Gone Ridin'. Niet dat we zijn andere nummers minder goed vinden, maar "As long as I keep drivin' I know that I won't die." komt toch steeds bovendrijven. Voeg daar de imaginaire convertible en de grommende gitaar nog bij en ons humeur kan niet meer stuk.

Dat Chris Isaak niet vies is van een portie kitsch kon je al meteen opmaken aan zijn rode pak met glinsterende vlammen en de geassorteerde (eveneens van vlammen voorziene) kostuums van zijn band. Maar Isaak weet dat in te kleden met de nodige tongue in cheek. Voortdurend jent hij de leden van zijn band en zoekt hij contact met het publiek. Dat laatste mag u zelfs letterlijk nemen: tijdens Love Me Tender, zijn ode aan The King maakte hij een volledig rondje door de uitverkochte AB.

Maar Isaak is in de eerste plaats een uitstekend muzikant en songschrijver. Dancin' zorgde niet alleen bij ons voor kippenvel. Toen al liet hij zien nog steeds uitstekend bij stem te zijn en ook nog eens over een indrukwekkende longinhoud te beschikken.

Uiteraard hadden klassiekers als Wicked Game het meeste succes, maar dat nam niet weg dat er soms ook behoorlijk werd uitgehaald. In Cheater's Town toonde gitarist Hershel Yatovitz dat hij misschien niet de meest glamoureuze van het gezelschap was, maar desondanks zijn instrument meer dan behoorlijk onder de knie had.

Afwisseling zat er trouwens voldoende in de set. Het ene moment swingde de band als de beesten om het volgende een ingetogen gospelsong (Best I Ever Had) inclusief mini-achtergrondkoor in te zetten en dan weer over te schakelen naar een vurig I'll Go Crazy, zijn eerbetoog aan James Brown. In de bisronde kregen we ook nog Roy Orbisons Pretty Woman voorgeschoteld en toonde Isaak aan terecht tot diens opvolger te zijn benoemd.

Verder was er voor elk wat wils. Er was ruimte voor een zydeco-achtig Big Wide Wonderful World inclusief accordeon, maar ook voor een schitterend bluesnummer als Blues, Stay Away From Me. Maar Isaak is en blijft uiteraard een rocker met een peperkoeken hart en de bijhorende songs.

Voor eerste bisnummer Blue Hotel had de man zich omgetoverd tot lopende discobal, maar ook dat werd op luid applaus onthaald. Uiteindelijk zou er met Bonnie Bee nog eenextra song aan de bijna twee uur durende set worden toegevoegd. En als kers op de taart mochten enkele dames ook nog eens hun danskunsten op het podium komen vertonen, iets wat zij zeker niet licht zullen vergeten.

Dat Gone Ridin' niet aan bod was gekomen was jammer, maar ook met deze set was de avond omgevlogen en wij kijken dan ook al uit naar de volgende passage van Chris Isaak.