Chris Eckman - Gelukkig

Djingel Djangel, 9 oktober 2025

Nee, The Walkabouts, Chris & Carla,... ze zijn er niet meer (maar "Carla is doing great!"). Maar als een klassebak als Chris Eckman eindelijk nog eens in België langskomt, zou je toch verwachten dat een zaal als Djingel Djangel uitverkocht is. Niet dus en dat ondanks het feit dat hij begin dit jaar nog het uitstekende 'The Land We Knew The Best' uitbracht, een plaat, die veelvuldig zou voorbijkomen in Antwerpen. En daar waren niet alleen wij blij om.

 

Dat “land we knew best” ligt voor Eckman tegenwoordig in Slovenië, waar hij een thuis vond in Ljubljana. Ook Glitterhouse Records, het label dat hij in het leven riep en waar ook nogal wat Belgische projecten terecht konden, vond daar onderdak. Maar dezer dagen trekt hij dus door Europa om die eerder genoemde plaat te promoten.

In Antwerpen werd hij voorafgegaan door Djingel Djangel-lieveling Hecla, die we daar ook al eerder zagen passeren. Dat niet alleen de bandnaam naar Jason Molina verwijst, bleek al meteen uit de aankondiging van opener Sheperdess (“Jason Molina zei dat je altijd een optreden moet beginnen met een nummer over schapen”) waarmee hij ook meteen wist te scoren. En zo waren er nog wel nummers. Zijn eerste album zit er stilaan aan te komen en het was duidelijk dat dat verdient om beluisterd te worden.

Dat Chris Eckman het stadium van eerste album al lang gepasseerd was, bleek al snel uit het gemak waarmee hij de zaal in de ban hield. Op de meest stille momenten hoorde je de toeschouwers de adem inhouden, iets wat ook de hoofdrolspeler van deze avond niet was ontgaan (“You are a well behaved audience”). Enkel na afloop van een song waren de reacties en het applaus uitbundig, tussendoor werd er aandachtig en met veel respect geluisterd.

Qua instrumentatie hield Eckman het eenvoudig. Meer dan een akoestische gitaar was niet nodig om de Djingel Djangel meteen bij de lurven te vatten. Dat deed hij met The Curving Track, dat meteen ook de standaard zette voor het tempo waaraan de songs zouden gespeeld worden. Hier ging het om de sfeer, de authenticiteit, de kracht van de songs. Het was nergens de bedoeling om uit de bol te gaan. Desondanks werd er veelvuldig meegeknikt en hoorde je ook het getap van Eckmans voet op het ritme van elke song.

Tussen de songs door werd de ernst van de liedjes doorbroken met verhalen. Over het ontstaan van de songs, hoe Early Snow bijvoorbeeld was ontstaan tijdens de lockdown, die hem eigenlijk “back to music” bracht, of er geen vragen of opmerkingen waren, waarop het verhaal van de man volgde, die daarop ooit “Play with more passion”, had geantwoord, iets wat Eckman destijds compleet van zijn stuk had gebracht; of over hoe Drinking In America zijn “divorce song” van het moederland werd. Dat alles maakte de afstand tussen artiest en publiek erg klein. We hebben het niet gecheckt, maar het zou ons niet verwonderd hebben, mocht hij na zich opgeknapt te hebben, mee plaats hebben genomen aan de toog.

Maar tot zolang was er nog het prachtige Buttercup, dat zelfs een mooie, lange instrumentale break kreeg, en het geweldige Nothing Left To Hate. Eckman had zelfs nog een verrassing in petto, want hij had Chantal Acda – de twee speelden samen in Distance, Light & Sky – gevraagd om mee te doen op enkele songs. Genevieve en Town Lights Fade kregen daardoor nog meer diepte en sloegen nog harder in. Met Horizon Fade werd er als bisnummer toch nog een nummer van The Walkabouts opgediept. Een mooi extraatje, maar toen was iedereen al lang overtuigd door het solowerk van de man.

Gelukkig besloot Chris Eckman om terug de baan op te gaan en enkele live shows te spelen. En gelukkig stond Antwerpen op het tourschema. Gelukkig waren wij vooral na afloop.