Cherry Glazerr - Een brug te ver
undefined, 23 februari 2017
Leuke plaat, dat major-debuut van Cherry Glazerr. Nu nog dat overbrengen op een publiek en ze zijn vertrokken. Maar dat bleek duidelijk een brug te ver.
Eigenlijk was Rhinos Are People Too een perfect gecast voorprogramma. De combinatie van elektronica en gitaren sloot mooi aan bij wat ook de hoofdact zou bieden. En het van zeven koppen voorziene monster had dan ook nog eens vlot binnendruppelende liedjes, die met veel enthousiasme gebracht worden. Een combinatie van Waar Is Ken met Smashing Pumpkins (toegegeven, Billy Corgan-lookalike met snor Pieter-Jan Decraene bracht ons op ideeën) komt misschien al in de buurt, maar u mag er verder gerust uw eigen dromen op projecteren.
Ook Cherry Glazerr had dezelfde toverballenuitstraling als het voorprogramma, maar zocht het uiteindelijk meer in de punk- en lofisfeer dan het voorprogramma. Dat bracht dan meteen met zich mee dat de show (te) vaak nogal rommelig overkwam. Maar dat leek het jonge (en uitgesproken vrouwelijke) volkje niet te storen. Soms werd er zowaar zelfs bijna gepogood en tijdens afsluiter Chewing Cud gooide zangeres-gitariste Clem Creevy zich daar ook nog eens min of meer tussen.
Het was een beetje onwezenlijk om dergelijk jong grut op het podium te zien staan. Soms deed het wat kinderlijk aan (het voortdurende getongdraai van Creevy) en dat had dan ook zijn weerslag op de muziek, die dan alle kanten op flitste, maar evengoed kon diezelfde Creevy dan plots terugkeren tot de realiteit en een solo uit de gitaar schudden.
Opener Sip O’ Poison stond al meteen model voor de hele show. Creevy zwalpte over het podium – tijdens het duo Instagratification en Apocalipstick verloor ze trouwens bijna haar evenwicht – terwijl ze haar teksten nu eens met die kenmerkende, hoge stem zong en dan weer schreeuwde. Toetseniste Sasami Ashworth ging daarin met veel plezier mee, terwijl drummer Tabor Allen, die het grote gebaar niet schuwde, samen met een bijna onzichtbare bassist zorgde voor de basis.
Heel af en toe (tijdens single Told You I’d Be With The Boys bijvoorbeeld) werd duidelijk dat deze combinatie wel degelijk zou kunnen werken, maar al te vaak bleek dat ze gewoon geen zin hadden om in het gareel te lopen en was het resultaat navenant. Geen probleem; ook lofi kan perfect werken, maar in dit geval werd het op den duur eerder eentonig, waardoor onze aandacht afdreef.
Ook het enige bisnummer – een alweer slodderige cover van Nirvana’s Territorial Pissings – kon dat niet goedmaken, waardoor wij toch enigszins teleurgesteld huiswaarts keerden. En het zag er allemaal zo mooi uit vooraf.