Cheena - Genoeg

undefined, 19 november 2016

‘Spend The Night With… Cheena’? Waarom niet? En al helemaal als het een vrijdagnacht is. Kwestie van te kunnen recupereren.

In Het Bos bleek dat Cheena nog niet de meeste potten gebroken hadden. Er was al wat volk, maar die leken vooral voor de volgende bands gekomen te zijn. Dat lag bij ons toch iets anders. Want wij waren bijzonder gecharmeerd door die debuutplaat van het gezelschap, dat ons was opgevallen omdat Pharmakon-schreeuwlelijk Margaret Chardiet er (tot onze grote verwondering) haar opwachting in maakte. En het resultaat was dusdanig bevallen dat een uitstap naar Het Bos bijzonder aantrekkelijk leek.

Het vijftal wil absoluut niet dat de bands waar ze nog in spelen betrokken worden bij deze tussenstap. Begrijpelijk ergens, maar aan de andere kant commerciële zelfmoord. Niet dat ze daar zelf waarschijnlijk van wakker liggen. Ze willen vooral muziek maken, op dat podium staan, jammen; misschien niet eens zozeer voor het publiek, maar in de eerste plaats voor zichzelf.

En dat was er ook aan te zien. Drie van de vijf muzikanten verstopten zich achter de haardos en concentreerde zich op de akkoorden die moesten gevormd worden. Drummer Eugene Terry had geen enkele last van valse bescheidenheid, bond zich een bandana om het hoofd en mepte er vrolijk op los. Even later gooide hij ook nog zijn T-shirt aan de kant. Geen overbodige luxe, want het tempo waaraan de songs voorbijkwamen, leek steeds meer de hoogte in te gaan.

Het geheel liep als zo’n rollercoaster van het oude type, die op van die houten stellingen ronddendert en een hels lawaai maakt. Gitariste Margaret Chardiet liet de riffs uit haar instrument rollen terwijl die andere gitarist Logan Montana met zijn slide de details uitvergrootte. Beetje jammer dat die details wel eens verdronken in de mix; ze hadden iets meer op de voorgrond mogen staan. Het is tenslotte precies dat geluid dat de muziek van dit Cheena kenmerkt.

Maar geen nood, ook dan hoorden wij Jane graag achtervolgd worden door Tarzan, dat door bassist Keegan Dekker, voor het grootste deel van de show met de rug naar het publiek spelend, ronkend werd ingezet. En over dat alles siste, kraste en spuwde Walker Behl zijn teksten uit. Zelfs hij bleef nog ingetogen in zijn performance. Het kon ons in elk geval allemaal weinig schelen. Wij lieten ons tien songs lang gaan en konden in afsluiter Liberated Animal het tempo na een lange week nog amper aan. En het publiek leek er ook hoe langer hoe meer in te komen, al spaarden ze de crazy taferelen waarschijnlijk voor Oozing Wound en Cocaine Piss.

Wij hadden hoe dan ook genoeg aan Cheena, die ons terugvoerden naar de tijden dat bands als The Undertones en The Gun Club de plak zwaaiden.

Vanavond, 19 november, spelen ze nog in de Homeplugged in Brussel.