Charlie Cunningham - Hartenbreker

Ancienne Belgique, 13 oktober 2019

Charlie Cunningham  - Hartenbreker

In 2015 stond de man nog in Huis 23, dezer dagen omgetoverd tot Salon. Nu was het de AB Club die hij volledig had gevuld. Ondertussen bracht Charlie Cunningham een tweede schijf op de markt. 'Permanent Way' is een bijzonder emotionele plaat, die gevoelige snaren raakt, maar je niet in een tranendal doet belanden. Eerder tovert Cunningham een glimlach op je lippen. In maart 2020 staat Cunningham in AB Box. Wie nog twijfelt, het loont de moeite.

De zaal compleet stil krijgen, daar slaagt een voorprogramma zelden in. Dat was met Hamish Hawk toch even anders. De man doorspekt singer-songwriterliedjes met de nodige folkelementen en voegt daar emotie en een dosis humor aan toe. Door zijn charismatische uitstraling kreeg hij met enkel een akoestische gitaar de handen moeiteloos op elkaar. De grappige kwinkslagen tussen de liedjes door werden bijzaak, eens hij die bijzonder warme stem roerde. De zaal werd er muisstil van en iedere song weer werd hij vergast op een daverend applaus. En dat applaus was gemeend en vanuit het hart.

Het optreden van Charlie Cunningham  lag een beetje in het verlengde van dat van zijn voorganger. Alleen werd Cunningham op het podium omringd door drie muzikanten. Cunningham is een begenadigd zanger die met  gloedvolle stem en bijhorende uitstraling menig hart danig sneller deed slaan. Dat resulteerde in toeschouwers die ademloos toekeken, luisterden en vooral genoten. Mannen trokken hun meisje wat steviger tegen zich aan bij songs als Telling It Wrong, Answers en Headlights. Meisjes pinkten een traan weg met een glimlach op de lippen. Ook wij hielden het niet echt droog. Wederom viel op hoe stil de zaal de volledige set lang bleef. Om dat te verwezenlijken moet je als artiest sterk in je schoenen staan.

Dat was niet enkel de verdienste van de protagonist zelf, die zelf gitaar speelde. Bij de trompetsolo voelde je de rillingen doorheen de zaal lopen. Een welverdiend, daverend applaus was het resultaat. En ook de drumvellen werden op zalvende wijze bespeeld, perfect passend binnen het concept. De pianoklanken maakten het geheel compleet.

Door met een complete band aan te treden, klinken de songs zoveel voller. Dat merkte je aan liedjes als Hundred Times en Permanent Way, die meteen ook op herkenningapplaus konden rekenen.  Op dit elan werd doorgegaan tot het einde met Lights Off als bisnummer. Niet alleen puur muzikaal zat dit goed, Cunningham zocht ook  voortdurend de interactie met zijn publiek.

Zowel Hamish Hawk als Charlie Cunningham  bleken hartenbrekers te zijn die je met een gelukzalige glimlach op het gezicht huiswaarts stuurden.

Deze review vind je ook op Musiczine.

16 oktober 2019
Erik Van Damme