Charles Bradley - Who's got the luvvvv?

Ancienne Belgique, Brussel, 25 oktober 2013

Het verhaal van Charles Bradley leest als een grimmig - no pun intended - sprookje. Door zijn moeder in de steek gelaten, op straat geleefd, de kost verdiend met vreemde klussen, sporadisch opgetreden als James Brownimitator om dan op latere leeftijd ontdekt en binnengehaald te worden als de nieuwe Godfather of Soul.

De "Screaming Eagle of Soul" werd in de AB vakkundig ingeleid door zijn eigen band, The Extraordinaires. Ze brachten drie instrumentale nummers – waaronder Summer In The City van The Lovin’ Spoonful – vooraleer organist Mike Deller zich ontpopte als een uitstekende mc en volksmenner en "The Original Victim of Love" door het publiek het podium op liet schreeuwen.

Bradley, gewoontegetrouw gehuld in het soort uitzinnig kostuum waar Vegas-Elvis de neus niet voor zou hebben opgehaald, gaf van bij zijn eerste oerschreeuw blijk van een vitaliteit en een noodzaak, die hij gedurende de hele set zou aanhouden. Op het podium zagen we geen uitgebluste zestigplusser die enkel de hort opgaat om zijn bankrekening aan te spekken voor het te laat is; we zagen een man die werd verteerd door passie voor zijn muziek en zijn publiek.

Met songs als Crying In The Chapel en You Put The Flame On It werd er voornamelijk uit ’s mans recentste plaat ‘Victim Of Love’ (2013) geput, maar er was ook ruimte voor nummers als How Long uit Bradleys ijzersterke debuut ‘No Time For Dreaming’.

Nadat "The Black Rose" vijf nummers had gebracht, werd hem door de ritmegitarist iets in het oor gefluisterd en verdween de zanger de coulissen in. De fans herkenden in dit ingestudeerde nummertje de kans voor de band om hun kunnen verder te bewijzen met twee instrumentale interludiums en voor Bradley om een andere, flamboyante outfit aan te schieten.

In de nummers die volgden sprak Bradley herhaaldelijk zijn appreciatie uit voor het laaiende onthaal, haalde hij zijn heetste en meest acrobatische danspassen boven en schreeuwde hij zich een weg door zijn nummers alsof het de laatste keer kon zijn. Na een overweldigend Let Love Stand A Chance was het dan ook weinig verwonderlijk dat de aanwezigen in de AB schreeuwden om meer.

Bradley bracht met veel bravoure het nummer dat zijn themesong zou kunnen zijn, Victim Of Love en liet vervolgens zijn afscheid begeleiden door The Extraordinaires die nog niet van ophouden wilden weten. En wij, wij waren op de terugweg nog lang vervuld van zijn luvvvvv.