Channel Zero - Keihard maar keigoed
Ancienne Belgique, Brussel, 27 januari 2010
Ze hebben Europese tournees gedaan met ondermeer Danzig, Kiss, Megadeth, Biohazard en Body Count. Ze hadden de attitude, de songs en de ambitie om het internationaal te maken maar de grote doorbraak bleef helaas uit. In 1997 legde Channel Zero, de enige Belgische metalband die er echt toe deed, er het bijltje bij neer. Nu zijn ze terug in een nagenoeg ongewijzigde bezetting en bewijzen ze op het podium van de AB dat hun terugkeer terecht is.
Het is 20u45 wanneer de lichten in de zaal uitgaan en Public Enemy door de boxen schalt met She Watch Channel Zero?!, het nummer waaraan de band destijds zijn naam ontleend heeft. Op de projectieschermen zien we afwisselend ruis, beelden vanuit politiehelikopters en de naam van de groep verschijnen.
Het publiek - van het podium afgeschermd door een groot doek - juicht wanneer snerpende gitaarklanken te horen zijn. Spots belichten de muzikanten zodat de gevulde AB tijdens Black Fuel van een bevreemdend schaduwspel kan genieten. Zelf hebben wij dit steeds de perfecte soundtrack voor Mad Max gevonden en ook live weet Franky DSVD de tragiek van onze olieverslindende consumptiemaatschappij perfect weer te geven. De band zet er stevig de beuk in en gunt ons geen pauze met Heroin, een nummer dat je van bij de openingsriff naar de keel grijpt. Gaandeweg zal uit de podiumopstelling blijken dat er bij deze comeback niet over één nacht ijs gegaan is en ook muzikaal heeft Channel Zero zijn huiswerk gemaakt: het is absoluut niet te merken dat deze groep dertien jaar heeft stilgestaan.
De fans zijn hen duidelijk ook niet vergeten. Bad To The Bone wordt hardop meegescandeerd door de enthousiaste meute. Franky, die voor het grootste deel van de show Engels spreekt tegen het publiek, stelt hierbij kort hun nieuwe gitarist Mikey Doling (ex-Soulfly) voor. Bij Mastermind valt het gebruik van de vijf gesplitste projectieschermen voor het eerst op wanneer er een oog getoond wordt. Net zoals de kruipende tarantula bij Self Control geeft dit beeld net dat beetje meer cachet aan de show. Dat laatste nummer is trouwens een perfecte muzikale samenvatting van Channel Zero: grofkorrelige vocals, een pompende ritmesectie, catchy riffs en de nodige breaks.
Er volgen nog enkele verrassingen tijdens de show. Niet alleen brengt de band het gloednieuwe Black Flowers maar ook enkele "oldies" zoals Inspiration To Violence en Succeed Or Bleed met de hulp van het Nederlandse gitaarwonder Marcel Coenen.
Diegenen die erbij waren weten dat het snor zit met Channel Zero anno 2010. Met uitzondering van een schoonheidsfoutje tijdens Self Control - een mislukt "specialleke" van de drummer - klinkt de groep zeer patent en energiek. Ook qua podiumprésence valt er dankzij inventief gebruik van belichting en verhogingen niets af te dingen op de groep. Een meer dan geslaagde comeback!