Chad Vangaalen - Gestoorde duizendpoot

NEST, 31 oktober 2017

Het had een alledaags concert kunnen zijn, waarop de frontman zijn liedjes aframmelde en weer weg was. Maar dat was buiten Chad VanGaalen gerekend. Die wou van deze Halloweenavond (“Jullie vieren dit niet echt! Ik merk het aan de reactie.”) toch iets speciaals maken. En dat werd gesmaakt.

 

Ze heten Mauno, komen uit Halifax en zijn nog (piep)jong. Maar eigenwijs zijn ze ook. Zo eigenwijs dat ze Low lijken te mixen met de lofi van Guided By Voices, maar dan wel op propere wijze. De liedjes waren raar, maar ook boeiend, eindigden onverwacht of maakten vreemde bochten. Geen wonder dat Chad VanGaalen hen meenam op tournee.

 

Waarom hij dat deed, legde Chad VanGaalen trouwens ook nog eens uit tijdens zijn concert. En naar het einde toe mochten ze ook nog een eindje mee improviseren toen Peace On The Rise werd uitgebouwd van een instrumental over een etherische rocksong tot een (net iets te lang) ritueel van muziek waarvoor blokfluit, een soort van bamboefluit met dubbele schacht en nog een heleboel ander percussie- en elektronisch materiaal werd bovengehaald.

 

Dat improviseren was trouwens een beetje een rode draad doorheen het hele concert; alsof af en toe stoom moest worden afgelaten. Dan gooide VanGaalen zich op de ter plekke geleende en door hem geprepareerde piano en konden de bandleden volop hun gang gaan of werd er ter plekke iets nieuws gefabriceerd.

 

In die band zat ook Scott Munro, vast lid van Preoccupations, maar hier leadgitarist van dienst. Samen met een bassist, die zo uit een hippiecommune leek weggelopen en een nerdy drummer ("he's a jazz hero") vormde hij met zijn in een rood-blauwe soepjurk getooide frontman een kwartet, dat van rockwanten wist.

 

Want het optreden was getekend door een stevige, soms zelfs garagerocksound, waarmee de op plaat eerder luchtig aandoende songs werden getransformeerd tot vaak agressieve brokken muziek. Maar u hoort ons niet klagen. Integendeel, de intensiteit was verfrissend en boeiend.

 

Dat er bij Chad VanGaalen hier en daar een kortsluiting in zijn brein heeft plaatsgevonden, bleek niet alleen uit de maffe visuals - zijn tekenwerk is uniek en wordt alom gebruikt voor videoclips - die op het scherm werden vertoond, waarin allerlei figuren te zien waren, rechtstreeks weggelopen uit zijn eigen versie van Star Wars. En ook tussen de songs door zaten er uiteenzettingen, waaraan menig psychiater een stevige kluif zou hebben. De zeemeeuw, gevonden ergens in de voormalige, Gentse bibliotheek, had daarin bijvoorbeeld een hoofdrol. In die mate zelfs dat er ter plekke een liedje – laat ons het toepasselijk It Is A Bird noemen – aan werd gewijd.

 

U had al wel door dat er vooral uit 'Light Information' werd geput met opener Mind Hijacker's Curse (een kakofonie van fout uitgedraaide gitaaruithalen die uiteindelijk tot de song transformeerden), het iets meer ingetogen Pine And Clover en de gitaarrock van Old Heads als enkele van de uitschieters. Noodgedwongen diende het concert – de avondklok is alomtegenwoordig – beperkt te worden, maar desondanks was er nog ruimte voor een bisnummer onder de vorm van een Weird Love dat zijn titel alle eer aandeed vooraleer de band zich terugtrok.

 

Het stond in de sterren geschreven dat dit geen doorsnee optreden zou worden. En Chad VanGaalen beantwoordde maar wat graag aan die verwachtingen. En toch wist deze duizendpoot nog te verrassen.