Chad VanGaalen - Hellehonden

DOKarena, Gent, 5 september 2014

Wie dacht een avondje te komen luieren in DOKarena met wat rustige muziek op de achtergrond, kwam zwaar bedrogen uit. Want Chad VanGaalen zette er de kooi met al zijn hellehonden open.

Het zoveelste duo met drums en gitaar? Ja en nee. Uiteraard beperken Cousins zich tot de eerder genoemde instrumenten (als je de sax, bespeeld door Chad VanGaalen zelf trouwens, in de bittere afsluiter over de Canadese regering niet meetelt), maar het duo heeft ook een geheim wapen. Want in de set zat meer dan genoeg variatie. Lekker in het oor liggende poprock werd afgewisseld met rauwe blues, grunge werd verruild voor folk. Gecombineerd met de lekkere songs leverde dat een voorprogramma op, waar niet alleen wij van smulden.

Het gevoel zat toch heel anders bij Chad VanGaalen, die bijwijlen brieste als een nijlpaard dat zijn jongen verdedigt, zijn gitaar in de aanslag om eenieder die het waagde in de buurt te komen de kop in te slaan.

Nochtans leek het allemaal zo rustig te beginnen toen hij Cut Off Both My Hands in zijn eentje inzette. Op plaat is dat dan ook een intiem, klein dingetje. Maar toen bassist Scott Munro en drummer Eric Hamelin invielen, veranderde de toon meteen. De schroeven leken zowat uit de boxen te gaan springen, het vuur werd opgestookt.

Chad VanGaalen ging dus voor de garageversie van zowat al zijn songs. Pas naar het einde toe werd daar een uitzondering op gemaakt. Hangman’s Son kon zo op de setlist van de al even onvoorspelbare wervelwind, die Neil Young toch is. Zeker toen VanGaalen ook nog eens de mondharmonica bovenhaalde.

Nu was net dit ingetogen nummer het gevolg van een technisch mankement, dat bassist Munro een song lang lam legde. En tegelijkertijd was het de aankondiging dat de storm zou gaan liggen. Nog één keer werd er met I Changed My Name uitgehaald voor hij de Burning Candle, opnieuw in zijn eentje, liet uitdoven.

Het was ruig, het was rauw, het was pittig en het was boeiend tot de laatste noot, al gooide het technisch probleempje enkele korreltjes zand in het radarwerk. Maar uiteindelijk deerde dat niet. Evenmin als het gebrek aan nuance (die weer wel in het voorprogramma zat) dat deed. Daarvoor was het gewoon te intens, te fel.