Catfish - Blues waar je haren van overeind komen

de bosuil, 26 maart 2022

Catfish is de Britse bluesformatie die in korte tijd een flinke indruk hebben gemaakt. Zo werden ze al vijf keer genomineerd voor de Britisch Blues Awards terwijl het debuutalbum 'So Many Roads' pas in 2015 verscheen. De Europese tour bracht ze langs het podium van De Bosuil in Weert.

De support voor de avond werd verzorgd door What The Frnk. De band rond zanger-gitarist Frank Schurgers is een lokale grootheid. En dat was meteen te zien aan de fans, die hem op luid applaus onthaalden om vervolgens vrijwel de gehele set mee te zingen en swingen. Binnen de band staan gitaar en piano/orgel het meest op de voorgrond. Om en om volgden er solo's, die er moeiteloos uit leken te komen. Frank liet met een magistrale beheersing uitschijnen dat gitaarspelen kinderspel is.

Het kwartet van Catfish stond al op het podium voordat de geluidsman het in de gaten had. Zodra ook die achter de schermen zijn plek had gevonden, startte de band met een set waar je oren van gingen klapperen. Ook hier zagen we dat talent zich van generatie op generatie doorzet. Deze powerhousebluesband bestaat namelijk uit vader Paul en zoon Matt Long. Matt heeft als gitarist de Instrumentalist Of The Year Award bemachtigd. En beide waren ze te horen aan de microfoon waardoor er een dynamische set neer werd gezet. 

Onmiddellijk viel op dat de band er erg veel zin in had. Bassist Adam Pyke stond met een brede glimlach te trappelen om met de zessnarige bas het podium te doen beven. Ook drummer Kev Hickman zat met het nodige enthousiasme achter de kit. Bij opener Up In Smoke zagen we hem rondzwaaien met de drumsticks en met zijn gekke bekken trok hij vaak de aandacht. Soulbreaker was een puik duet, waarbij de rauwe vocalen van Matt werden aangevuld met de diepe vintage sound van zijn vader. Paul was vooral te horen in de rustigere funky songs zoals Too Far To Fall en het duistere Ghosts, twee tracks van het album 'Burning Bridges' (2019).

Het echte vakmanschap was te tijdens één van de hoogtepunten uit de set: Broken Man. De titeltrack van het tweede album begon met een rustige gitaarriff, die steeds verder uitdeinde, waardoor je helemaal meeleefde met deze gebroken man. Hoewel de song gezongen werd door een twintiger, leek die de pijn van een ervaren man te voelen. En hoewel blues redelijk veel oud zeer bevat, gooide deze band er op zijn minst één vrolijke track tussen. Better Days was daarvan de toepasselijke titel, nu de maatregelen versoepeld waren en de pandemie aan zijn eind lijkt te komen.

De band mocht het podium niet verlaten na het bespelen van de cover van Foy Vance's Make It Rain. Door de duur van dit nummer te verdubbelen wist Catfish eruit te halen wat Ed Sheeran met een meer poppy versie niet gelukt is. Het was ongezien hoe de jonge Long het publiek zo wist te raken met zijn stem. Wederom voelde je de pijn door je hele lijf lopen en geraakte je volledig in gedachten verzonken.

Het schokkende nieuws van het overlijden van Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins had ook deze band getroffen. Te zijner ere speelden ze een korte versie van Everlong. Na deze toegift verliet de band met tegenzin het podium. Hoewel het na middennacht was, had ook het publiek er niets op tegen gehad als de band door zou zijn gegaan.

Dit was blues zoals blues hoort te zijn, gebracht door een perfect samengestelde band, waarvan je hoorde dat ze voelen wat ze spelen.