Cat Power - Te eerlijk
De Roma, Borgerhout, 27 oktober 2015
Wie naar een concert gaat kijken, ziet meestal een band of artiest die weet wat hij daar staat te doen, een gestroomlijnde show speelt en dan weer doorgaat naar de volgende stad. Bij Cat Power is dat anders: ofwel is het heel goed, ofwel is het heel slecht. Er lijkt geen tussenweg te zijn. En helaas belandde ze in De Roma na een lange en moeilijke wandeling aan de verkeerde kant van het pad.
Dat Chan Marshall een kwartier te laat begon was te verwachten. Dat ze een uur langer speelde dan ze stond ingepland kon als een cadeau worden beschouwd. Maar wat daartussen gebeurde, was maar hier en daar wat het had kunnen zijn; vaak saai, slaapverwekkend en zelfs beschamend slecht.
Dat laatste aspect benadrukte ze zelf. Na ongeveer twee uur spelen brak ze. Ze zette een nummer in, stopte en kon haar tranen niet langer bedwingen. Ze begon uit te leggen dat het allemaal niet liep zoals ze gehoopt had. Dat de zaal wel mooi was, maar dat er iets scheelde aan het geluid. Dat wij het misschien niet hoorden, maar zij wel.
Daarna begon ze haar microfoonstatief met elk nummer naar een andere plaats te verhuizen; om daar dan een iets nieuws in te zetten, weer een “shit” en een “fuck” los te laten om alsnog het nummer te spelen. Ze had op dat moment kunnen stoppen; de eindtijd was al gepasseerd, maar toch bleef ze opnieuw proberen. Als een drenkeling, die maar blijft spartelen, in de hoop zich alsnog te kunnen redden.
Dat gebeurde niet en, voor ze uiteindelijk het podium afdroop, verontschuldigde ze zich zowat tien minuten lang. Ze wist dat ze beter kon dan dit en daardoor was ze zo gebroken; omdat ze maar één kans kreeg om zich te tonen aan mensen die op een bepaalde avond naar haar kwamen kijken en dat ze gefaald had. En dat ze het allemaal goed zou maken; volgende keer.
Toch was het allemaal zo erg niet. Of beter gezegd: het concert was geen hoogvlieger, maar Cat Power maakte het allemaal erger dan het al was. Ze begon op gitaar met Maria en Pa Pa Power, een cover van Dead Man’s Bones, iets om snel te vergeten. Marshall bleek gewoon te beperkt op gitaar om daarop te kunnen schitteren. Al bewees ze na een handvol nummers - met Old Detroit en Great Expectations - dat ze het wel degelijk kon.
Beter werd het toen ze naar de piano verhuisde. Alleen speelde ze daar de ene song na de andere, zonder aankondiging, zonder afkondiging en zonder pauze zodat het publiek zelden wist wanneer het werd geacht te applaudisseren. Connectie met het publiek was er trouwens maar heel zelden. Bij The Greatest bijvoorbeeld, het nummer waarmee ze zichzelf de eeuwigheid in schreef en het publiek werd uitvoerig bedankt.
En toen ze een zeldzaam moment van publieksparticipatie inlaste tijdens Werewolf (een cover van Michael Hurley) door het publiek te laten huilen als een wolf, leek ze ook automatisch beter te gaan spelen. Iets dat zich herhaalde bij Can I Get A Witness, een cover van Marvin Gaye. De connectie met het publiek deed haar goed.
Er waren nog mooie momenten. Toen ze bijvoorbeeld Good Woman inleidde met de woorden dat ze dat nummer had geschreven toen ze achttien was, maar zich er nu wat voor schaamde. Het werd één van de mooiste momenten van de avonden. Momenten waarvan er lang niet genoeg waren. Je hoopte met de vele covers inzicht te krijgen in de artiesten en liedjes, die Cat Power hebben gevormd, maar dat gebeurde niet. Geen enkele cover werd als dusdanig aangekondigd, geen enkele ode werd gebracht. En dat was jammer.
Over het algemeen was dit dus een te lang concert - onze buurvrouw besteedde de helft van het concert aan het vinden van een comfortabele slaaphouding - dat snel vergeten zal worden; of net zal bijblijven om de verkeerde redenen. Een deel van het probleem leek te zijn dat Cat Power kampte met een gebrek aan zelfvertrouwen . En dat straalde af op haar publiek.