Cass McCombs - Perfect zoals het was
Dok Gent, 1 juni 2019
“Je kan maar beter op tijd komen, want Cass McCombs wil een optreden van twee uur lang spelen”, was de waarschuwing die door Democrazy werd voorafgestuurd. En dus was het in DOKGENT al vroeg gezellig druk. Twee uur werd het uiteindelijk niet, maar geen ziel die daarom maalde.
Terwijl Cass McCombs zich in het zweet speelde, stuurde de zon de laatste stralen van de dag de betonnen constructie binnen en zorgde zo voor een festivalgevoel op de site van DOKGENT, maar dan zonder het stof en de dronken medemensen. Het droeg allemaal bij tot de uitgelaten sfeer die er heerste en die zowaar twee jongedames noopte tot een dansje bovenop de woofers, die voor het podium waren geïnstalleerd. McCombs speelde er vanuit de tekst van afsluiter en tweede bisnummer Rancid Girl mooi op in: “You’re bad / I mean you smell bad / you talk a lot / and it’s always bad“, maar het kon hen allemaal niet deren. Zij hadden de tijd van hun leven, pintje in de hand, de armen om elkaar heen geslagen, de jeugd stralend uit lijf en leden. Het was de stralende apotheose van een schitterend concert.
Dat concert startte met een soloshow van Eleanor Friedberger, die met synthesizer en/of gitaar het al vroeg opgedoken publiek moest warm maken voor wat er volgen zou. En de toeschouwers luisterden aandachtig en lieten zich niet verleiden tot kletsen door de muziek heen. Zij slaagde er ook in om het korte optreden, ondanks de beperkte middelen, interessant te houden. Zo versleutelde ze de klank van haar gitaar tot cello (Are We Good?) of beperkte ze zich tot Casio-deuntjes bij haar songs. Ze zou trouwens tijdens de hoofdact ook nog erbij worden gehaald voor County Line, dat ze helemaal voor haar rekening nam. Een uiterst geslaagde zet trouwens!
Wie dacht dat Cass McCombs zich helemaal zou beperken tot nieuw werk, sloeg de bal volledig mis. De twee hierboven aangehaalde songs (respectievelijk uit 'Mangy Love' en 'A Wit's End') zouden daarvan al een indicatie moeten zijn. Maar ook uit 'Big Wheel And Others' werd rijkelijk geput. De rauwe rock van Big Wheel stond daarbij dan in schril contrast met het hoge stemmetje en de gladde uitvoering van Brighter! Net dat is wat deze singer-songwriter typeert: het ene moment denk je aan Prince (Medusa's Outhouse), het volgende aan Steve Gunn (Real Life). Je kan die vergelijkingen trouwens naar eigen referenties aanpassen. Het maakt hem ongrijpbaar en mateloos boeiend.
En nu we toch bezig zijn: wie waagt het om een experimentele track als American Canyon Sutra in een set te stoppen? McCombs doet dat met een overdaad aan reverb op de stem en een Aziatische gong en geraakt er moeiteloos mee weg. Alsof het volledig logisch is. Voeg daar nog het akoestische intermezzo van Absentee aan toe en je krijgt een concert waar je geen einde aan wil laten komen. In de eindeloze repetitie van Rancid Girl was de blues trouwens ook nooit ver weg.
Hoogtepunten? Te veel om op te noemen, maar wij voelden het bloed door onze slapen stromen bij The Great Pixley Train Robbery en Sleeping Volcanoes en genoten van de ingehouden, onderhuidse spanning van Not The Way. Twee uur werd het dus niet helemaal, maar wie kon dat wat schelen: dit concert was af, perfect zoals het was.