Cass McCombs - Comedy als bisnummers

Botanique, Brussel, 9 december 2009

“Ken ik hem?” Dat moet zowat de vaakst gehoorde vraag zijn van vrienden of collega’s als weer eens een concert op het programma staat. En “Wíé?” is dan steevast de reactie op het antwoord dat volgt. De halfvolle rotonde van de Botanique bewees dat dat voor Cass McCombs niet anders is: onbekend is nog steeds onbemind.

Nochtans heeft McCombs prachtige liedjes op zijn repertoire staan en leunt zijn muziek aan bij dat andere vat vol bitterzoete songs: Ryan Adams. Ook deze jongen durft schipperen tussen alt-country, pop en rauwe bluesrock, maar over het algemeen is zijn muziek behoorlijk ingetogen en intiem. En precies dan weet hij de juiste snaren te raken.

Een voorprogramma was er niet, dus mocht McCombs meteen zijn houthakkershemd showen. Bijgestaan door een duidelijk goed ingespeelde band (bas, toetsen en drums, die elk hun minuscule moment van glorie kregen in afsluiter Harmonia) kon hij zich zorgeloos uitleven op zijn gitaar. Bij momenten werd zijn fingerpicking naar de achtergrond verdrongen, maar er waren ook songs bij waarin de gitaar de hoofdrol voor zijn rekening nam en waarin surfklanken werden afgewisseld met minutieus gepingel.

De gezwollen basklanken van That’s That dreven het nummer voort als zat de duivel het op de hielen. Cass McCombs zorgde daarbij voor het hoge engelengezang als tegengewicht. 

Het tempo lag nochtans niet altijd hoog en ook trage nummers kwamen aan bod. Meer nog, You Saved My Life was zelfs het eerste hoogtepunt van de avond. Heerlijk ook hoe de toetsen het ritme van de gitaar overnamen in Lionkiller, waardoor McCombs kon gaan soleren.

Uiteraard kwamen ook songs van het nieuwe album ‘Catacombs’ aan bod, waaruit bleek dat Dreams-Come-True-Girl op dezelfde leest geschoeid was als zijn andere werk: alt-country met duidelijke popinvloeden.

Ook de sfeer zat trouwens helemaal goed. Het verhaal over zijn afkeer van spruitjes - Brussel deed hem in de eerste plaats denken aan Brusssels sprouts – en hoe hij die onder de rand van de tafel verstopte, was ontwapenend en maakte de kloof tussen artiest en publiek erg klein.

Bisnummers konden er helaas niet af. Dit waren – zo zei McCombs althans -  alle nummers die ze hadden voorbereid. Alleen enkele dubieuze grappen konden er nog van af. Jammer, want van ons had hij gerust nog een tijdje door mogen gaan.