Casa Blanca 2012 - The Scabs / Therapy? - Opwaarts inclusief salto

Abdijterrein, Hemiksem, 3 augustus 2012

Blijkbaar zijn middelgrote, internationale bands niet langer vies van kleinere of gratis festivals. Dat is uiteraard een positieve evolutie. Bleef nog de vraag of een band als Therapy? het publiek nog warm kan krijgen.

Ze hebben het hem weer geflikt, de mannen van Casa Blanca. Op dag een daagden er ruim twintigduizend toeschouwers op. Blijkbaar is de aantrekkingskracht van een liveband als Triggerfinger nog niet afgenomen. En ook De Mens is aan een ijzersterke reeks bezig. Maar wij opteerden ervoor om op dag twee oude glorie Therapy? aan het werk te gaan zien.

Vooraf mochten The Scabs hun ding nog eens doen. Wie kan het Guy Swinnen & co kwalijk nemen dat ze nog even op hun wolk, die nu toch al ruim vijf jaar boven Vlaanderen zweeft, willen blijven zitten. Swinnen geniet er ook steeds meer van. Zijn lange manen mogen dan een stuk grijzer zijn, hij heeft er ook cachet bij gewonnen en lijkt elke minuut op dat podium te savoureren als een gretig, nooit voldaan wijnproever.

Ok, we hebben de hits wel stilaan gehoord, maar konden toch niet vermijden meegesleurd te worden op de tonen van Let's Have A Party of She's Jivin''. En dat verdient respect. Geslaagd was ook dat ze tot tweemaal toe een ode brachten aan hun helden van The Clash (een cover van London Calling en The Magnificent Seven, dat in Robbin' The Liquor Store werd gesmokkeld). En afsluiten deden ze uiteraard met het hen stilaan ook eigen gemaakte Rockin' In The Free World.

Is het aan ons om hen te zeggen dat het tijd wordt om er een definitief punt achter te zetten? Zo lang er fans blijven opdagen, die hun songs woordelijk meezingen, waarschijnlijk niet. Blijf dus nog gewoon maar verder zweven op die wolk, jongens!

Ook Therapy? leek al een tijdje van de berg die de muziekbusiness nu eenmaal is af te glijden, maar Andy Cairns en zijn maats zijn duidelijk nog niet klaar om de afgrond in te gaan. Als volleerde skateboarders maakten ze in Hemiksem zowaar een opwaartse beweging inclusief gewaagde salto.

Want dat de set begon met Isolation was niet echt een verrassing, maar ook hun nieuwe nummers bleven fier overeind staan. Cairns’ nummers staan nog steeds stijf van de bittere observaties over zijn eigen leven. En we zouden niet anders willen: die galsmaak past de Ier immers als gegoten.

Dat gold trouwens ook voor het maatpak dat hij zich samen met bassist Michael “The Evil Priest” McKeegan had aangemeten. Zelf bleef hij het hele concert lang in zijn rol, terwijl McKeegan naar het einde van de set toe das en vest al lang overboord had gekieperd.

Wat was het heerlijk om Die Laughing, Teethgrinder of Screamager mee te brullen. En ook de cover van Hüsker Dü’s Diane werd uit volle borst meegeschreeuwd, ook al omdat die dit keer heel wat dichter bij het origineel lag en Cairns er nog een forse portie feedback achteraan gooide.

Intussen ging het Casa Blancapubliek lekker uit de bol, werd er gecrowdsurft – jawel, dat kan ook op een gratis festival – en stelden wij vast dat Therapy? nog niet klaar is om geofferd te worden op het altaar van de steeds vernieuwende muziekgod. En daar waren wij bijzonder blij om.