Carla Bruni - Diva's moeten niet per se kunnen zingen

De Roma, 17 januari 2018

Een rumoerig, grijsharig en bolbuikig publiek stopte niet met praten terwijl een gitarist, een pianist, en een celliste het podium opliepen om een ballade in te zetten; merkte niet op dat er vanuit de coulissen een diva de bühne op schreed; viel pas stil toen Carla Bruni voor het voetlicht stond; want een indrukwekkende verschijning, dat is ze nog steeds.

Mevrouw Sarkozy begon haar concert met Le Chemin Des Rivières, een nummer dat ze schreef voor Julien Clerc; een slepende ballade met felle uithalen, een stijl die we niet met haar associëren; en waar haar stem zich ook niet toe leent: de hoogste tonen waren niet altijd even toonvast.

Ze vertelde over haar nieuwste plaat, ‘French Touch’, waarop ze haar favoriete nummers heeft gecoverd. In het eerste deel van het optreden bracht ze daaruit nummers als Crazy van Willie Nelson ten berde. Jimmy Jazz van The Clash en Depeche Mode’s Enjoy The Silence passeerden ook de revue, onder handen genomen door die zachte, hese stem. Het jazzy walsje dat moest doorgaan voor Perfect Day van Lou Reed was wat makkelijk en oneerbiedig; dan liever Moon River uit ‘Breakfast At Tiffany’s’, dat prachtig bij Bruni’s stem paste.

Tussen de nummers door bewees het ex-topmodel dat ze een uitstekend mouwveger is, vast ook een trucje uit politieke kringen. Het best makke publiek was altijd ongelooflijk, de stad prachtig en warm. Na haar Italiaanse versie van Charles Trenets La Douce France ging Bruni in haar eentje nog even door over “Dolce Anvers”, maar we kunnen ons voorstellen dat andere steden dezelfde behandeling krijgen.

Echt interessant werd het pas toen Bruni haar eigen nummers bovenhaalde. L’Amoureuse en Ta Tienne zetten de toon, en met Le Plus Beau Du Quartier verdwenen de laatste beetjes schroom, zowel op de planken als bij het publiek.

Er volgden nog een aantal covers. Stand By Your Man van Tammy Wynette bewees dat Bruni ook in countrymiddens haar mannetje kan staan. En The Winner Takes It All van ABBA verraste in eenvoud. Highway To Hell van AC/DC is altijd een kutnummer, wie het ook uitvoert. Doe ons dan maar oude standards als Please Don’t Kiss Me, of de flamencoversie van Miss You van de Stones, een speelse knipoog naar Bruni’s voormalige beau Mick Jagger. Verdwaald tussen al die geleende liedjes, parelde Bruni's eigen Quelqu'un M'a Dit, een tijdloos nummer in een vlekkeloze uitvoering.

Als bis bracht Bruni Un Garçon Triste voor toeschouwers die massaal voor het podium hadden plaatsgenomen om de ster van de avond wat beter te kunnen aanschouwen. Na aanhoudende vragen om Déranger Des Pierres te spelen, gaven Bruni en band toe, hoewel ze het nummer niet hadden gerepeteerd. Het werd de fraaie uitsmijter van een avond met ups en downs, die niettemin niet licht vergeten zal worden door de aanwezigen.