Carl Barât And The Jackals - Meer dan een zoethoudertje
Botanique, Brussel, 2 maart 2015
Alsof de N-VA achter de werkloosheidsuitkering zit: zo gedreven is Carl Barât tegenwoordig aan het werk. Met zijn gloednieuwe begeleidingsband The Jackals bewees Barât zowel op het album "Let It Reign" als in een snel uitverkochte Rotonde dat hij anno 2015 nog wel een en ander te vertellen heeft. Barât had weinig nodig om ons te overtuigen dat dit project meer is dan een zoethoudertje, in afwachting van die alom geanticipeerde derde plaat van The Libertines.
Nog geen jaar geleden vielen we al uit de lucht toen Barâts moederschip The Libertines zich aan een reünie waagde. En het feit dat ze enfant terrible Pete Doherty in het gareel konden houden bleek zelfs niet de grootste verrassing. Dat Barât zowaar met nog een tweede passieproject kwam aandraven was dat wel. En dat "Let It Reign" nog behoorlijk goed is: Barât heeft zeker niet gekozen voor een klakkeloze kopie van zijn succesband.
De plaat klinkt - en dat geldt live al helemaal - meer grungy dan wat we van The Libertines gewend zijn. Zonder evenwel het gevoel te verliezen alsof je in een regenachtige, Engelse pub bent beland. Kort gezegd klinken Carl Barât And The Jackals een beetje alsof Nirvana en Oasis plots een liefdeskind hebben gemaakt. Liam Gallagher en Kurt Cobain, het lijkt alvast een showbizzkoppel om u tegen te zeggen. Het optreden in de Botanique was terecht snel uitverkocht. En de gelukkigen waren getuige van een op en top plezante rock-'n-rollavond.
"We are not afraid of anyone / I defy anyone to tell me I am wrong", klonk het in opener Victory Gin. Dat is een kanjer van een mission statement om je optreden mee te openen. Barât en zijn jonge wolven blaakten van het zelfvertrouwen, maar naar een tweede Pete Doherty moest je niet op zoek gaan. En maar goed ook, want de chemie tussen die twee is moeilijk te evenaren. Ander project, andere wetten.
Het is geen simpele opgave om de power, die de songs op "Let It Reign" uitstralen, ook live over te dragen, maar de band slaagde daar wonderwel in. De extatische mokerslagen We Want More of March Of The Idle kregen moeiteloos de vuisten in de lucht, en de mysterieuze sleper Let It Rain was één van de hoogtepunten van de avond. Barât kwam pas helemaal los in een furieuze versie van het knappe War Of The Roses.
Uiteraard plukte Barât uit meer dan enkel die debuutplaat. Het optreden werd een muzikale trip doorheen tien woelige jaren ten huize Barât. Hij gaf het publiek ten dele wat het wou - lees: Libertinesmateriaal -: zo werd elke gitaarriff van Death On The Stairs moeiteloos meegelipt door de enthousiaste jongens en meisjes met leren jasjes op de eerste rijen. Maar daartegenover plaatste hij wel de relatief onbekende B-side France.
En dan zouden we Dirty Pretty Things nog bijna vergeten: in het post-Libertinestijdperk stampte Doherty Babyshambles uit de grond; Barât had samen met drummer Gary Powell zijn eigen reboundproject. Dirty Pretty Things was weliswaar minder succesvol dan Babyshambles - na drie jaar en twee platen zette de band er een punt achter - maar dat Barât er toch enkele geweldige knallers voor heeft neergepend staat buiten kijf. Gin & Milk bleek de aanzet voor de eerste moshpit van de avond, Deadwood is vintage Libertinesmateriaal, en Bang Bang You're Dead behoort tot één van de betere refreinen die Barât ooit heeft geschreven.
Hij voelde zich als een vis in het water zoals hij dartel en zelfverzekerd over het podium struinde bij de single Glory Days. Of toen stemproblemen hem er niet van weerhielden om tijdens een akoestisch intermezzo een beklijvend The Ballad Of Grimaldi op ons los te laten. De man kan een hyperkinetisch publiek moeiteloos aan het springen krijgen, maar net zo goed de gevoelige zielen ontroeren. Het benieuwt ons hoe het Barât zou vergaan indien hij zich ooit aan een akoestische soloplaat zou wagen.
Wat Barât in zijn verloren jaren heeft uitgespookt, god mag het weten. Dat van Doherty werd tenminste nog breed uitgesmeerd in de Britse roddelpers. Maar het doet deugd om te zien dat beiden hun geestdrift teruggevonden hebben. We zagen The Libertines eerder al een geslaagde comeback maken in Vorst Nationaal, zaterdag bewees Barât dat hij ook zonder zijn bloedsbroeder zijn mannetje kan staan. Met een heerlijk uitzinnig I Get Along gooide Barât er in het slot nog een laatste Libertinesknaller tegenaan. En dat doet ons alleen maar watertanden als we bedenken wat er nog meer komen gaat.