Car Seat Headrest - Oplawaai
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 20 juni 2016
Aan Pavement mochten we zeker niet vergeten te refereren bij dat verslag van Car Seat Headrest in TRIX en Weezer mocht misschien ook niet ontbreken. Maar al die voornemens verdwenen als sneeuw voor de zon toen Will Toledo en de zijnen op het podium verschenen.
Alle zondagse luiheid werd meteen afgeschud toen je nog maar de trap besteeg naar de Trix Bar. De volgende werkweek kon worden ingezet met de nodige energie want Teen Creeps verwelkomde je op een lekkere pot lofi garagepop. Of hoe een voorprogramma je echt kan voorbereiden op wat er nog komen gaat.
Dat wat komen ging, staat bekend onder de naam Car Seat Headrest, maar draait bijna volledig rond Will Toledo, de nerderige frontman met het bijzonder ironische “Rock Star”-marcelleke om de kiekenborst. Hij was degene die de liedjes schreef op de achterbank van de auto, degene die ze zong tegen de hoofdsteun van de passagierszetel.
Liedjes, die bol staan van depressies en de bijhorende drugs en alcohol; liedjes ook die hij de tijd gaf om te rijpen; want voor hij onderdak vond bij een groot label (Matador Records), nam hij elf (11!!) platen op, die enkel en alleen (en nog steeds) op Bandcamp te vinden zijn. En daarbij schrok hij nergens voor terug. In die mate zelfs dat Matador alle geperste vinyl en cd’s moest terugroepen omdat er een niet geautoriseerde sample op stond. En toch werd hij hierdoor niet uit zijn lood geslagen.
Want ‘Teens Of Denial’, zoals zijn laatste plaat heet, is er één geworden, die je niet loslaat eens ze de klauwen in je kuiten heeft gezet. Toledo gaf in een interview al aan dat hij een plaat wou maken, die niet na één week zou vergeten zijn. Check eind dit jaar de lijstjes. Wij vreten onze hoed op als Car Seat Headrest daar niet meermaals in voorkomt.
Maar of dat nu allemaal ook nog zou overkomen was weer een heel andere vraag. De vier ingetogen, schijnbaar piepjonge kereltjes op het podium gaven aanvankelijk in elk geval niet de indruk. Maar eens Stop Smoking, met die zo verdomd eenvoudige, maar rake teksten uit de boxen rolde en Toledo “We don’t want you to die” onophoudelijk in de microfoon brulde, was al snel duidelijk dat dit één van die avonden zou worden, waarvan later vierduizend man zou zeggen dat ze erbij waren, terwijl er amper plaats was voor honderd.
En dat had niet echt met de uitstraling van de band te maken, maar puur met het materiaal dat werd gebracht. Trouwens, wie erop had gerekend dat enkel die nieuwe plaat aan bod zou komen, kwam van een kale reis thuis. De hoger vermelde opener illustreerde dat al meteen en verderop was er nog America en het rauwe, bittere Cute Thing, waarin hij er niet voor terugschrikt om Dan Bejar en John Entwistle te bewieroken. Liedjes, waarvan dezelfde kracht uitgaat als van die op de hoger vermelde plaat.
Zo zat er in elke song wel iets dat je aandacht vasthield: een riff, dramatische stops (Fill In The Blank) of een overdosis aan tekst (The Ballad Of The Costa Condordia), waarmee hij je radeloos achterliet. Maar gelukkig kwam de band nog één keer terug en vergaf Toledo ons via Unforgiving Girl (You’re Not An) zodat wij met een gerust hart konden huiswaarts keren. Maar de oorveeg, die wij net toegediend hadden gekregen, brandde nog na op onze wangen en zou dat vast nog even blijven doen.