Calexico - Tussen feestzaal en woestijnhut

Ancienne Belgique, Brussel, 28 april 2015

Nog eens Calexico. Er waren tijden dat zij tot aan de knieën in woestijnzand stonden, maar die tijden zijn voorbij. Nu zoeken zij een evenwicht tussen donker en licht, tussen feestzaal en woestijnhut. Zo bleek in de Ancienne Belgique.

Het was vooraf een blij weerzien met The Barr Brothers, die naast een keur aan rariteiten (een fietswiel als cimbaal!) deze keer ook een harpiste in de gelederen hadden. En opnieuw wisten ze te verbazen. Niet alleen met liedjes, waarin je een mengeling van de plattelandsfolk van The Low Anthem en de grotestadsbluespop van pakweg Deacon Blue kon ontwaren, maar vooral met enthousiasme, dat erg aanstekelijk werkte. Vreemd dat deze band nog geen breder publiek wist aan te boren. Maar wie weet nu...

Geen broers van vlees en bloed, maar wel al ruim twintig jaar onafscheidelijk, zijn Joey Burns en John Convertino. En Calexico staat er nog altijd. Aan publiek ontbreekt het hen duidelijk niet, gezien de grote zaal uitverkocht was. Toch geen geringe prestatie als je al zo lang bezig bent. In de zaal stond een selectie van allerlei leeftijden met elk een eigen voorkeur. En elk van hen werd op de wenken bediend.

Met de weeë tonen van een synth werd Falling To The Sky als eerste ingezet. Meteen begonnen lijven te bewegen, gingen armen de lucht in. Dit moest een feestje worden. En met Cumbia De Donde en Amparo Sanchez, die haar heerlijk hese, vocale duit in het zakje kwam doen, werd diezelfde weg aangehouden. Het publiek sprong maar wat graag op de feestkar.

Toch werd het even vaak introspectief gehouden. De band slaagde er quasi moeiteloos in om van een volksfeest op een Mexicaans marktplein over te schakelen naar een intieme sessie ergens in een verlaten spookdorp. Daarvoor werd onder meer World Undone bovengehaald, dat met het nieuwe Tapping On The Line perfect werd aangevuld. Opvallend waren daarbij de rauwe gitaarsolo’s, die Jairo Zavala schijnbaar achteloos uit zijn instrument schudde. Ze vormden een prachtig accent bij dit intieme uitstapje.

Zo maakte de afwisseling van uitgelaten en ingetogen dat dit een spannend concert bleef tot zowat de laatste tonen. Onze voorkeur ging dan misschien uit naar de kleine nummers als het prachtige Sunken Waltz of het fantastische, door Joey Burns in zijn eentje ( met de backing vocals van nerd-bassist Ryan Alfred) gebrachte Let It Slip Away, dat nam niet weg dat bepaalde ledematen een eigen leven gingen leiden bij de meer partygerichte songs.

Opvallend was nog dat de band met een (eerder platte) cover van Love’s Alone Again Or het meeste succes oogstte, een trucje, dat ze in de bisronde met een even matig The One I Love (van R.E.M.) herhaalden. Nochtans waren niet alle covers zo onopvallend. De door Amparo Sanchez gezongen versie van Lhasa’s Con Todo Palabras en Joy Divisions Love Will Tear Us Apart werden wel helemaal in het Calexico-patroon ingepast en maakten bijgevolg veel meer indruk.

Het was de fans een zorg. Zij kregen waar ze voor gekomen waren: een withete party. En ook wij keerden meer dan voldaan huiswaarts. Over die laatste plaat zijn we dan misschien (nog) niet erg enthousiast, op het podium is Calexico nog steeds een genot om aan het werk te zien.