Calexico - Zinderend woestijnfeest
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Soms is terugkeren ook vooruitgaan. Dat geldt zeker in het geval van Calexico. Joey Burns en John Convertino zochten op hun nieuwe, uitstekende plaat ‘Carried to Dust’ opnieuw de roots op die ze met voorganger ‘Garden Ruin’ duidelijk even verloren waren.
Van Calexico staan er twee optredens in ons geheugen gegrift. Eén daarvan had plaats in het Koninklijk Circus waar de groep samen met Iron & Wine een niet minder dan legendarische show weggaf. Enkele maanden later leek alle inspiratie echter verloren gegaan op de weide van Werchter. Voornaamste reden hiervoor was de toen net verschenen plaat ‘Garden Ruin’. Met ‘Carried to Dust’, dat opnieuw barst van de traditionele Calexico-americana, was er echter hoop op revanche. Die kwam er. En hoe.
Burns trapte af met de woorden “It’s ok. You can laugh, ‘cause you know we’re crying on the inside”. Samen met de akoestische versie van Bisbee Blue had hij onmiddellijk alle harten voor zich gewonnen in de tot de nok gevulde AB. Met Across the Wire en Roka haalde de zevenkoppige groep vervolgens meteen twee van hun sterkste songs uit de kast. Wanneer bij het laatste nummer ook nog eens Amparo Sanchez van Amparanoia op het podium verscheen, wisten we dat het wel eens een zweterige avond kon worden.
Zanger Joey Burns was in opvallend goede doen en ontpopte zich, meer nog dan vroeger, tot een ware frontman en entertainer. Met een gezonde portie humor en de nodige kreten hier en daar, kreeg hij het publiek gemakkelijk op zijn hand. Ook drummer John Convertino zijn drumstel zien bespelen is een waar genot. Zoals steeds was er ook in de AB een hele resem gasten. Vooral naar het einde van de set toe, liep het volk het podium op en af alsof het een vrijblijvende jamsessie was. Naast Sanchez was de meest opvallende gaste de ons volstrekt onbekende Françoise Bruet die uiteindelijk enkel Balled of Cable Hogue tot een goed einde wist te brengen.
Verder niets dan hoogtepunten. Opvallend was dat ook nieuwe nummers als The News About William, het in chaos eindigende Man Made Lake of het instrumentale El Gatillo daartoe behoorden. En dan zwijgen we nog van de uitmuntende versies van Two Silver Trees (bij de piano-intro kregen we zowaar even tranen in de ogen), de ingetogen afsluiter Red Blooms of het tot de bissen opgespaarde, uitbundige Victor Jara’s Hands. Calexico had wel meer van die uitbundige dansnummers opgespaard tot in de bissen: het werkelijk geniale Güero Canelo bijvoorbeeld of de traditionele afsluiter Crystal Frontier, een nummer dat haast het Calexico-anthem kan genoemd worden.
8 november 2008