Cake - Alle zonden weggewassen

De Roma, 25 oktober 2019

Cake - Alle zonden weggewassen

Acht jaar is het al geleden dat Cake nog een volwaardige plaat uitbracht. Enige recente wapenfeit is een single. En toch was De Roma uitverkocht. Of hoe een live reputatie moeiteloos de tijd kan doorstaan.

Het baardje van John McCrea is intussen van grijs naar wit verschoten, maar verder is hij nog steeds zijn lakonieke zelf, druipt de ironie van zijn woorden en neemt hij nooit een blad voor de mond. Cake was dus nog steeds Cake. De boom, die “verloot” werd, vlak na de pauze (serieus!!) was daarvan de exponent. Bedoeling was dat de winnaar – proficiat, Laurens! – de boom zijn leven lang zou verzorgen en op tijd en stond foto's zou doorsturen van hemzelf met die boom. Die beelden worden dan op de website gepost. Even werd nog een sneer gegeven aan de Londense winnaar, die “waarschijnlijk die avond is gestorven in een auto-ongeval”.

Het typeert een band die bezig is met wat er leeft in de wereld. Op hun eigen manier (en waarschijnlijk op kosten van de respectievelijke zalen, maar toch...) dragen ze bij aan de herbeplanting van de wereld. Niet voor niets stonden ze de opbrengst van meest recente single ook integraal af aan Artsen Zonder Grenzen, een single die trouwens niets aan de verbeelding overliet waar het onze toekomst aangaat. Ook het internet moest er regelmatig aan geloven. En toen een schreeuwlelijk absoluut boven de rest van het publiek uit wilde komen, werd die door McCrea mooi op zijn plaats gezet: “Wij zijn hier voor dit publiek, niet speciaal voor jou”.

En als je dan een optreden kan inzetten met een absolute topper als Frank Sinatra, heb je meteen een stevige kredietlijn geopend. Als je trouwens dacht enkel maar de (radio)hitjes uit de nineties voorgeschoteld te krijgen, zat je er helemaal naast. Er was dus ook die nieuwe single Sinking Ship, dat het beste belooft voor de nieuwe plaat (als die er nog komt), naast minder voor de hand liggend werk als Sheep Go To Heaven dat rondom ons volop en luidop werd meegebruld.

Maar aan dat krediet werd ook voortdurend geknabbeld. Want een show in twee delen – als je had gerekend op een voorprogramma, was dat een “strategic error”, zoals McCrea het zelf omschreef – in combinatie met de talloze, ellenlange uiteenzettingen van de frontman kan je moeilijk omschrijven als vlot. Telkens weer werd de vaart uit het optreden gehaald. Maar als je dat dan compenseert met knallers als Perhaps Perhaps Perhaps of Never There wordt al het overige al snel vergeten.

Het feestniveau werd uiteraard ook volop aangewakkerd door de band. Dat deden ze dan met het fantastische, op rockabilly gebaseerde – zie ook de vetkuif van gitarist Xan McCurdy – Wheels of door tijdens Sick Of You het klassieke truukje boven te halen en de zaal tegen elkaar op te zetten in een zangwedstrijd. Zelf genoten wij misschien nog het meest van Meanwhile Rick James dat een beetje verloren ging tussen al dat feestgedruis, maar daarom niet minder gesmaakt werd.

Echt uit de bol gaan werd er dan gedaan in de bisronde, ingezet met een nog voorzichtig War Pigs, maar dan alle registers open trekkend met Short Skirt Long Jacket en The Distance. Alle zonden werden daarmee weggewassen en geen ziel die zich de aankoop van zijn ticket betreurde. Nu nog afwachten of er effectief nieuw werk aan zit te komen.

26 oktober 2019
Patrick Van Gestel