Cage The Elephant - Het beest losgelaten

Ancienne Belgique, Brussel, 16 juni 2011

Laat het eerst even bezinken. Ga niet overhaast te werk. Je zou er spijt van kunnen krijgen. Fuck it: Cage The Elephant was FANTASTISCH!

De band rond de broertjes Matthew en Brad Shultz deed zijn intrede al in de galerij van internetbeloften aan de hand van allerlei YouTube- en andere filmpjes. Logisch dus dat de AB-Club op korte tijd was uitverkocht en dat verwachtingen hoog gespannen waren.

De drie jonge snaken, die als The DeVilles door het muzieklandschap zwerven, mochten de avond op gang trekken en deden dat goed. Hun bluesrock verwees duidelijk naar Triggerfinger, maar ook Rory Gallagher zou goedkeurend geknikt hebben bij het horen en zien van zo veel inzet en puike songs. Af en toe kreeg je het gevoel dat blazers hiervan een sensatie zouden kunnen maken, maar ook zo was dit een goed begin en dus al het halve werk.

Toen de vijf youngsters uit Bowling Green, Kentucky echter hun instrumenten ter hand namen, werd duidelijk dat The DeVilles slechts een opening act waren. Niks opwarming, niks in de sfeer komen. 2024 liet meteen zien waar deze band voor stond: stoom, energie, kortsluiting, vuurwerk, ...

Terwijl de vier muzikanten zich bewust op de achtergrond hielden, werd het hele front vrijgelaten voor Matthew, die al meteen over het podium denderde als een losgeslagen brandslang, zijn teksten uitspuwend over een verbijsterd publiek, dat duidelijk even niet wist wat hen overkwam. De microfoonstandaard slingerde vervaarlijk alle kanten uit en de frontman testte elke vierkante centimeter van het podium op stevigheid.

Je hebt dan uiteraard de songs nodig om dat te kunnen volhouden. Naast liedjes, die de poptraditie eer aandoen en naar binnen glijden als honing, beschikt Cage The Elephant ook over een aantal stekelige, punky nummers, die de jongste van de broers Shultz toelaten helemaal loos te gaan. Dat hij het publiek zou induiken was al meteen duidelijk. Uiteindelijk zou hij ook nog gaan crowdsurfen en zijn teksten uitschreeuwen terwijl hij op zijn knieën zat en gedragen werd door de toeschouwers.

Intussen testte hij voortdurend de kwaliteit van zijn T-shirt, stak hij zijn microfoon eronder of sleurde hij het alle richtingen uit en speelde hij luchtgitaar als een kind met de stuipen. Het werd algauw duidelijk dat die filmpjes slechts een idee kunnen geven van wat een show van deze band kan zijn. Dit moet je voelen terwijl het zweet je over de rug stroomt.

Zelfs toen het tempo werd gedrukt en met een song als Rubber Ball gas werd teruggenomen, wist Matthew te imponeren, zich zwijmelend vastklampend aan de microfoonstandaard, terwijl aan zijn voeten een langzaam groeiend plasje zweet gevormd werd.

No Rest For The Wicked, Japanese Buffalo, Shake Me Down, ... Het was één groot feest waarin de aanwezigen maar wat graag opgingen. Dit was rock zoals rock moest zijn en dit concert hoort thuis in het rijtje Belgische concertdebuten van TV On The Radio en Arcade Fire. Cage The Elephant had het beest losgelaten en het was heerlijk.

Cage The Elephant zet op vrijdag 19 augustus Pukkelpop op zijn kop.