Cactusfestival - dEUS als pantheon

Minnewaterpark, 11 juli 2025 - 14 juli 2025

Twee jaar geleden ging ik met onze dochter naar het Cactusfestival, het meest kindvriendelijke festival van Vlaanderen. Of toch één van die festivals waar de muziekprogrammering niet als randanimatie wordt gezien. Dit jaar deden we dat nog eens over. De aandachtsspanne is ondertussen wat korter geworden, en de muzikale smaak wordt niet meer enkel door de papa bepaald. Het was een gokje of dat nog even goed zou meevallen als het toen deed.

De eerste beproeving was meteen The Mystery Lights. Garagerock uit New York, met een ferm retrogehalte, is niet direct iets waar wij beiden veel naar luisteren, maar aanstekelijk klonk het wel. Volgens de aankondiging was dit het laatste optreden van hun tournee, en dat mocht gevierd worden met af en toe een vreugdesprongetje vanop de monitor. De vonk sloeg over, ondanks de loodzware hitte van de zon. Achteraf highfiveden ze uitgebreid met de voorste rijen van het publiek, en deelden ze plectrums uit. Eén ging zelfs specifiek naar de dochter. Haar eerste collector's item.

We bleven nog even verder bakken in de zon voor King Hannah. Zangeres Hannah Merrick stond erbij met een cool die liet vermoeden dat met een ventilator achter haar het hele veld van een frisse bries kon worden voorzien. Tegelijkertijd was ze gekleed als een Spaanse furie. Na de eerste luisterbeurten op Spotify hadden we King Hannah afgeschreven als een doorslagje van Dry Cleaning, maar nader luisteren leerde ons dat het toch iets ingewikkelder was dan dat. In Suddenly, Your Hand vermelde ze Bill Callahan, en het klonk ook alsof ze even uit de droge country van de Amerikaan had getapt om dat nummer te schrijven. Zondag komen Dry Cleaning en King Hannah net na elkaar spelen op het Dour-festival, dan zullen we een gedetailleerder vergelijking kunnen voorleggen.

Daan is na al die jaren een soort karikatuur van zichzelf aan het worden. Als je zoveel camp doet als hij dreigt de pose op den duur weer in kitsch te vervallen. Gelukkig heeft hij nog net genoeg goede smaak om aan de juiste kant van de vergelijking te balanceren. Vakmanschap was wat we zagen. Enkele nieuwe, goede nummers stak hij vroeg in de set, met het voortreffelijke Chemical van Dead Man Ray ertussen als zoethoudertje. En naar het einde toe speelde Daan zijn troeven uit, met de vele hitsongs die hij ondertussen op zijn conto heeft staan. Voor Swedish Designer Drugs haalde hij zijn strafste troef vanachter de drums, en mocht Isolde Lasoen rug aan rug komen meezingen. Zo is het gemakkelijk!

We hadden Nubiyan Twist grotendeels gemist, omdat dochterlief ook graag eens op het speelterrein rondliep. Daar konden de ouders voor een dj in een karavaan wat ontspannen, terwijl de kroost zich bezig houdt met koorddansen, hoelahoepen en ijsjes eten. Ook dat is Cactus, natuurlijk. Zo ook zouden we Richard Hawley missen, en daar hadden we wel spijt van, want de flarden die we hoorden klonken alsof dat de moeite was geweest.

Voor Eefje de Visser tekenden we wel voor de volle honderd procent present, vanop de eerste rij. Haar 'Heimwee'-tour trekt rond op festivals en krijgt overal laaiende recensies. Hier was het echter nog klaarlichte dag, en het leek onzeker of dat nefast zou zijn voor de sfeer die ze toch altijd probeert te scheppen. Maar er werd een creatieve oplossing gevonden: er werd heel dansbaar begonnen, onder andere met het nieuwe Onomkeerbaar en met het fantastische Weekenden. Pas tegen het midden van de set ging de zon onder, en werden de gechoreografeerde beelden gecreëerd, met uitgekiende belichting. Eefje de Visser heeft er ondertussen bijna haar handelsmerk van gemaakt. Pas dan ook werden de fotografen toegelaten, met een perfecte timing, zodat ook op de sociale media achteraf de buzz nog even blijft voortduren.

Als toemaatje volgde nog dEUS. Het werd laat voor de dochter, maar toen ze begreep dat dit bij bijna iedereen op het veld de meeste verwachtingen schiep, stond ze er toch op om een laatste effort te doen. Het was dus mét Stef Kamil Carlens, en zonder Mauro dat ze de live-uitvoering van hun eenendertig jaar oude plaat 'Worst Case Scenario' zouden doen. Niet in de volgorde van de tracklist weliswaar, want dat zou betekenen dat ze moesten openen met Suds & Soda, een hit die ze nog altijd spelen. Al zien we niet in wat daarop tegen is, eigenlijk.

We hebben het niet de volledige set uitgehouden, maar het viel op dat deze songs zelfs na drie decennia nog altijd grensverleggend genoemd mogen worden. Waar haalden ze het in hun hoofd om een festief Shake Your Hip ertussen te smijten bijvoorbeeld? Hier zat dat al vroeg in de set, als hint dat er gedanst mocht worden. En dat parlando in W.C.S. met die repetitieve baslijn eronder, en die jazzy sfeer, dat bleek nog altijd van een ongeëvenaard niveau. Ook door dEUS zelf trouwens.

We verlieten het festival op de tonen van Hotellounge (Be the Death of Me), wetende dat dit enkel de "first draft" was, en dat we dEUS nog gerust vijftig keer willen zien. Zelf kijken we uit naar de dEUS all star editie van 2035, waar iedereen die ooit in de band meespeelde een greatest hits set doet op Cactus: Rudy Trouvé, Danny Mommens, Mauro Pawlowski, Stef Kamil Carlens, Craig Ward, Tim Vanhamel. dEUS als pantheon van de Belgische muziekgeschiedenis, het zal mooi zijn!