Cactusfestival - Dag 1: Contrasten en spanning

Minnewaterpark, 11 juli 2025 - 14 juli 2025

De eerste dag van het Cactusfestival zette meteen de toon: een uiteenlopende line-up, stevige contrasten en artiesten die elk op hun manier het publiek wisten te grijpen.

De eerste noten van het festival werden gespeeld door Warmduscher, zes Britse postpunkmuzikanten die een ruwe sound voortbrengen. Het samenspel klonk eerder chaotisch en ongeregeld, niet als dat van een afgetrainde formatie, maar dit gaf het geheel wel een eigen karakter. Tussen opmerkingen door als "This is when we normally wake up", hier en daar wat microfoongepiep en beperkte overgangen, werd dit duidelijk: wat ze brengen is rauw en eerlijk, en zonder al te veel poespas.

Na een reeks wat moeilijk te doorgronden nummers, waarbij het soms zoeken bleef naar kop of staart, gooide de band het roer om met Midnight Dipper, hun meest herkenbare track. De pompende baslijn deed precies wat nodig was om het publiek los te krijgen. Hierna volgde Fashion Week, een opvallend nummer omwille van de jazzy sfeer in wat vooral een rocknummer is. Met een patroon van klokkengeluiden en repetitieve jazzdrumritmes was het een meeslepend en experimenteel intermezzo.

Terwijl het applaus na de nummers - samen met het toestromen van de bezoekers van het festival - gestaag de lucht inging, evolueerde ook het dansbare gehalte van het optreden. Frontman Craig Higgins merkte op dat “the Belgians” houden van four-fo-the-floor-nummers en zette hiermee de toon voor de rest van het optreden. Er volgde een reeks discorocknummers volgden, met Disco Peanuts als hoogtepunt.

Volgende nummers waren Cleopatra, een door drum-'n-bass geïnspireerd nummer, en de stevige rocktracks Eight Minute Machines en Top Shelf. Afsluiten deden ze, geheel in eigen stijl, met een discorocknummer, waarbij het publiek de uitspraak van de frontman bevestigt: "the Belgians like four-to-the-floor music."

Na een act die uitblonk in een "what you see is what you get"-attitude kon het contrast met Merol niet veel groter zijn: glitters en kostuums met tierelantijntjes. Opvallend was een grote lichtgevende witte haai op het podium, die refereert naar haar nieuwe album: ‘Naar De Haaien & Weer Terug’.

Na een opzwepende intro met 808-drums trapte het optreden af met Ik Wil Een Kind Van Jou. Merol lichtte toe dat de nummers die ze zou spelen remixes zijn van haar oorspronkelijke werk. Met enkel een drummer en een pianist aan haar zijde rees de vraag: verwijst "remix" hier naar de muziek zelf, of naar het resultaat van een beperkte bezetting?

Wat volgde was een hitparade met Superlatieven, Supermarché en Ben Dronken Laat Me, dat goed aansloeg door de nineties housesfeer. Na een show met hier en daar wat autotune en andere geluidseffecten, elektronische beats, een haai die dienst deed als rodeostier en een drumsolo, werd de set afgesloten met Lekker Met De Meiden.

Bolis Popul en Glints stonden allebei solo op het podium, maar werden ondersteund door goed uitgewerkte visuals. Bolis Popul serveerde een house-set met old skool vibes, oosterse geluiden en momenten waarop hij naast de beats en synths ook de vocals verzorgde. Glints bracht hiphop in z’n typische rapstijl, die je zou kunnen vergelijken met die van The Streets. Het podium voelde soms wat leeg door de solo-opstellingen, maar beide heren wisten het publiek te grijpen en mee te slepen in hun verhaal.

Na het jonge geweld van de lone wolves was het hoog tijd voor een band in een volledige bezetting. En wie anders dan Johnny Marr mocht die wens vervullen? Marrs naam alleen al is reden genoeg om naar het festival te komen. Niet veel artiesten kunnen een"best of" uit hun eigen carrière spelen én daarmee een geschiedenisles in hun genre geven. Solowerk en klassiekers van zijn bandverleden wisselden elkaar af. De bandleden hielden zich keurig aan hun plek op het podium, wat het optreden een gecontroleerde, bijna georkestreerde, maar professionele uitstraling gaf.

De eerste nummers van de avond waren Panic van The Smiths, gevolgd door Generate! Generate!, een nummer uit Marrs soloplaat met een briljante gitaarsolo. Marr vroeg bijna retorisch aan het publiek: “Do you have a request?” Niet dat hij het echt kon horen, maar hij wist natuurlijk dat This Charming Man het juiste antwoord was.

De gitaarwissels verliepen soepel, zoals bij een chef die moeiteloos van mes wisselt. Elke gitaar was perfect gestemd om het volgende muzikale gerecht aan te snijden. Zo volgden onder meer Please, Please, Please, Let Me Get What I Want, Hi Hello, Bigmouth Strikes Again en Easy Money, waarbij Marr de band en het publiek geregeld complimenteerde met een tevreden “That’s a good one.”

Als bis kwamen nog The Passenger van Iggy Pop en publieksfavoriet There Is A Light That Never Goes Out voorbij, waarmee hij het publiek nog eenmaal volledig inpakte en zijn legendarische status bevestigde.

We hadden die dag al wat opvallende stijlbreuken gezien tussen bands, maar na de gitaarglorie van Johnny Marr werden de gitaren ingeruild voor draaitafels. Gelukkig waren het niet de minsten die daarachter plaatsnamen, want 2manydjs mocht de eerste festivalavond afsluiten. En dat deden ze zoals alleen zij dat kunnen: met hun typische, energieke mash-upset vol verrassingen.

Van I Wanna Be Your Dog over Relax (Don’t Do It) tot Fools Gold, alles werd vakkundig door de blender gehaald en afgewisseld met pompende trance- en technobeats. Elke plaat kreeg een bijpassende animatie op het scherm, waardoor het voelde alsof je in hun platenkast kon meekijken. Als laatste nummer knalde het duo nog een nummer van The Smiths, een welverdiende ode aan de hoofdact eerder die avond.