Cactusfestival - Van alle markten thuis
Minnewaterpark, Brugge, 17 juli 2009
De derde dag van het Cactusfestival was ook de meest gevarieerde. Postrock ging er hand in hand met wereldmuziek en funk met rock. Een bij momenten gewaagde zet, maar het publiek in Brugge bewees van vele markten thuis te zijn en duwt muziek blijkbaar niet al te graag in hokjes.
Opener van deze laatste dag was het legendarische post-rockcollectief Mono uit Japan. Om twaalf uur ’s middags wakker geschud worden door vijf verschroeiende lappen postrock? We kennen aangenamere manieren om wakker te worden. Effectief was het echter wel, want hoewel je hun set niet bepaald spannend kon noemen (uiteindelijk doen ze elke keer krak hetzelfde), wisten de Japanners te beklijven als geen ander. Hoe vreemd het ook mag lijken, achteraf beschouwd was dit de ideale muziek op het ideale moment. Ook het akelig perfecte geluid, waar we op Cactus wel meer van mochten genieten, zal daar voor iets tussen gezeten hebben.
Het stijlverschil met Babylon Circus had niet groter kunnen zijn. Waar de Japanners geen woord zeiden en zelfs hun publiek niet aankeken, was het bij deze bende vrolijke Fransozen publieksparticipatie alom. De vergelijking met Manu Chao was snel gemaakt, met dit subtiel verschil dat Babylon Circus simpelweg beter was. Het eenheidsgevoel werd alweer sterk in de hand gewerkt door frontman David Baruchel en zoals hij het zelf zo mooi zei, “Het doet er niet toe welke taal we spreken. Hier spreken we de taal van de muziek.” De zon brak door het wolkendek en het hele Minnewaterpark stond te springen, dansen of op zijn minst te wiegen. Babylon Circus mag gerust het huisorkest van het Cactusfestival worden.
Stijlverschil nummer twee kwam er onder de naam van The Notwist. Na de euforie van Babylon Circus was dit de ideale act om weer even op onze positieven te komen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: de twintig (!) jaar oude band zette hét concert van Cactus 2009 neer. De Duitsers moesten het daarvoor niet hebben van een uitbundig springende massa, een charismatische frontman of opzwepende beats, maar eerder van subtiliteit. Het alweer perfecte geluid zorgde ervoor dat alle gepruts (en dat is heel wat: er werd zelfs een Wii spelcomputer ingezet) op het podium ook het publiek bereikte. Waar de vorig jaar verschenen plaat ‘The Devil, You + Me’ ons maar matig kon bekoren, konden de nummers van die plaat dat nu des te meer. Maar toch zijn het vooral de oudere nummers, met een lang uitgesponnen Pilot op kop, die ons met de voeten aan de grond genageld deden staan.
Het daaropvolgende !!! kon ons heel wat minder bekoren. Stomende passages de voorbije jaren deden het beste vermoeden, maar het Amerikaanse zestal (twee leden waren verdwenen) zette een compleet futloze show neer waarbij het publiek voornamelijk voor zijn eigen entertainment moest zorgen. Hoe frontman Nic Offer ook over en weer huppelde of het publiek in sprong, het optreden leek nooit op gang te komen. Hun zogenaamde dancepunk leek zelfs op plaat nog opwindender. We waren dan ook niet bepaald ontevreden toen de groep een kwartier te vroeg stopte. Zo moesten wij ons tenminste niet schuldig voelen door te gaan lopen.
We schrokken even toen we The Magic Numbers op de affiche zagen verschijnen want het is ondertussen al drie jaar geleden dat we nog iets gehoord hadden van dit olijke viertal. Onze vrees dat het een overbodige best ofset ging worden bleek ongegrond want ook al werd er wel afgetrapt met drie klassiekers (This Is a Song, Take a Chance en Forever Lost), ook met het nieuwe werk konden we uitgebreid kennismaken. Dat ligt nog steeds in dezelfde lijn en het Minnewaterpark stond pakweg Hurts Go Good al mee te zingen zonder het ooit tevoren gehoord te hebben. De Numbers brengen binnenkort ook een countryplaat uit en ook daaruit kregen we al flarden te horen. De tien minuten durende afsluiter The Beard mag, samen met het schitterende Mornings Eleven, gerust een hoogtepunt genoemd worden. Veel is er in feite niet veranderd bij The Magic Numbers in die drie jaar tijd en dat is maar goed ook.
Net als Babylon Circus lijkt ook Calexico de gedroomde band voor Cactus. De sfeer die de band rond John Convertino en Joey Burns uit Tucson, Arizona keer op keer weet op te roepen, past perfect binnen die van het Cactusfestival. Opener El Gatillo (Trigger Revisited) uit hun recentste en puike album ‘Carried to Dust’ zette meteen de toon en hun grootste hit, Crystal Frontier passeerde niet veel later. Toch werd snel duidelijk dat het geen topconcert zou worden en al zeker niet in vergelijking met hun laatste, haast legendarische passage in de AB vorig jaar.
Deze groep past misschien beter in zalen dan in festivals want het was niet de eerste keer dat we met gemengde gevoelens naar huis gingen. Nummers als Roka, Inspiracion en Alone Again Or klonken allemaal best fraai, maar een echt feest werd het nooit. Calexico wou daarvoor teveel de rocktoer op. In het verleden is nochtans al gebleken dat dat geen succes is (zie ‘Garden Ruin’). Enkel de traditionele afsluiter Guero Canelo klonk zoals het moest en zo konden ze alsnog afsluiten met het feest waar we op zaten wachten.
De comeback van het jaar stond al op naam van Lamb voor ze nog maar één noot gespeeld hadden. Het was vijf jaar geleden dat de groep nog op de planken gestaan had en het is nog steeds niet duidelijk of het om een eenmalige reünietour gaat of niet, maar het leek alleszins alsof de engel Lou Rhodes en spring-in-‘t-veld Andy Barlow nooit weggeweest waren.
Nieuw werk was er duidelijk nog niet, maar in de plaats werd het laaiend enthousiaste publiek getrakteerd op een best-ofset van jewelste, waarin - het mag dan een vreselijk cliché zijn - werkelijk het ene hoogtepunt aan het andere werd gebreid. Gabriel, Cotton Wool, Bonfire, Gorecki, God Bless, What Sound, allemaal passeerden ze de revue. Maar zelfs een instrumentaal niemendalletje als Angelica raakte ons tot in het diepst van onze ziel. Al kunnen de wel erg hevige bassen van Barlow daar ook voor iets tussen gezeten hebben. Zelfs het feit dat de nochtans knappe visuals te klein uitvielen en dat blijkbaar zo goed als alles op tape staat (of wat staat Barlow daar eigenlijk te prutsen?), bedekken we met de mantel der liefde. Het aftellen naar Feest In Het Park is begonnen.
Dat Joss Stone in extremis vervangen werd door de kleine blanke zwarte Jamie Lidell leek maar weinig mensen te deren. Na zijn set sprak niemand nog over de zieke Stone. Donderdag doet hij dit nog eens over op Gent Jazz en zondag op Dour. Uitgebreid verslag volgt dan.
Al bij al was dit een meer dan geslaagd festival. De muzikale kwaliteit was hoog en de sfeer zat ondanks de overbevolking perfect.
17 juli 2009
Tom Weyn
