Cactusfestival 2022 - Dag 3: Overtuigen doe je met sterke songs
Minnewaterpark, 8 juli 2022 - 10 juli 2022
Derde en laatste dag Cactusfestival. Het lijf wilde minder goed mee, maar de goesting was er nog steeds. Zeker met al het lekkers dat vandaag voorgeschoteld werd.
We begonnen de dag met Nordmann. Wie gehoopt had op een rustig ontwaken was er alvast aan voor de moeite. Dit was cold turkey ontkateren met een set op hoog niveau. Het vijftal begon met Blue Rose Case dat laag per laag werd opgebouwd om daarna onmiddellijk een versnelling hoger te schakelen met het scheurende en schurende Cryptonym. We werden gedurende het volle uur meegetroond op een heerlijke en laagdrempelige jazztrip met als absolute hoogtepunten het wulpse Cascade(s) en het dreigende en scherpe slotakkoord Save The Twos. Als we al van hoogtepunten kunnen spreken, want dit volledige concert was er één om duimen en vingers bij af te likken. Vooraf vroegen we ons af of Nordmann wel tot haar recht zou komen in volle zon op zondagmiddag, maar die vrees bleek volledig onterecht.
Derde festivaldag, derde Schotse band op het programma. Na eerder Belle & Sebastian en Franz Ferdinand was het vandaag aan Arab Strap om de Schotse eer hoog te houden. Met The Turning Of Our Bones, de vooruitgeschoven single uit recentste album ‘As Days Get Dark’, het eerste in zestien jaar trokken ze de set ijzersterk op gang. Aidan Moffat ijsbeerde een uur lang over de bühne en zong elke song in zijn typische parlando stijl, alsof hij ze persoonlijk in je oor wou fluisteren. Het meeslepende slotnummer The First Big Weekend Of The Summer vatte het gevoel een beetje samen: "Went out for the weekend / it lasted for ever / high with our friends / it's officially summer." Alleen mocht het voor Arab Strap misschien wel minder warm en klaar zijn geweest.
Blackwave., het project van Willem Ardui en Jonathan Atohoun, speelde een vlekkeloos en strak concert, geruggesteund door een zeskoppige live band, waarbij zeker de blazerssectie een echte toegevoegde waarde bood. Het Minnewaterpark was enthousiast voor de mix van pop, soul, funk en hiphop, maar pas bij hits als Big Dreams en Elusive werd het kookpunt bereikt.
Kristian Mattson aka The Tallest Man On Earth moest het daaropvolgende uur niet voor hen onderdoen, wat energie betrof (en dat in zijn eentje). Als hij zichzelf in al zijn enthousiasme niet voorbijliep en in gewauwel verviel tenminste. Nu, los daarvan speelde Mattson een aardige set waarin hij meermaals zijn dankbaarheid uitte dat hij weer mocht spelen en er zelfs een knuffel met een fan in zat. Als we dan toch een hoogtepuntje moeten kiezen, gaan we voor het op banjo gespeelde Somewhere In The Mountains, Somewhere In New York.
Nostalgische tripjes kunnen bad trips zijn, zo bleek bij het optreden van Supergrass, toen we onzelf er meermaals op betrapten af te dwalen. Het blijft buiten kijf staan dat Gaz Coombes een charismatische frontman is, maar met charisma alleen koop je geen eieren. Wat maakte dat dit voor ons een optreden was om snel te vergeten? De band moest er zelf duidelijk in komen en leek pas in de tweede helft van het concert echt op dreef te raken. Daarnaast bleek dat naast de echte hits de spoeling van songs toch best dun bleek.
Richard Hawley wist daarentegen meer dan te overtuigen. Opener Off Of My Mind was direct een schot in de roos en deed ons aan de betreurde Mark Lanegan denken. Daarna werden we meegenomen op een trip doorheen Hawleyland, een trip die geen moment verveelde. Van het pompende en guitige Someone To Find me naar het ingetogen en zeemzoete The Streets Are Ours bleek een kleine stap. Standing At The Sky’s Edge was een macabere murderballad die ons voerde langs plaatsen en figuren de we liever niet tegen het lijf zouden lopen. De crooner kwam dan weer in vol ornaat naar boven in Coles Corner. Met het duo Down The Woods en Hearts Of Oak sloot de man zijn set af en konden wij vaststellen dat dit misshien wel hét concert van Cactusfestival 2022 was.
Aan Balthazar om daar nog over te gaan. Deden ze dat? Nee! Stelden ze teleur? Nee! Vanaf openen Hourglass werden we meegezogen in de leefwereld van Balthazar. Zo leerden we ondermeer dat Blood Like Wine de status van slotnummer heeft afgeworpen, maar wel een ijzersterke song blijft. En ook dat Fever als ideaal slotnummer en eerste nummer van de bissen kan dienst doen.
Foto's: Christel Schoepen