Cactusfestival 2019 -

Minnewaterpark, 5 juli 2019 - 7 juli 2019

Zonnig weer, een aangenaam windje, frisse drankjes en live muziek, ziedaar de ideale ingrediënten voor een geslaagd festival. Wij trokken frisgewassen richting Brugge om ons vanouds te laten onderdompelen in drie dagen Cactusfestival waar bovengenoemde elementen rijkelijk aanwezig waren.

De opener van deze editie was Eliza. Vroeger scoorde zij een hitje als Eliza Doolittle met Pack Up, maar het juk van de popprinses smeet ze van zich af en met een donker r&b-sound. Met enkel bas en drums als begeleiding kon Eliza, hoewel ze wel degelijk over een gedegen stem beschikt, nochtans niet lang boeien. Het Minnewaterpark stond er maar wat futloos bij en de gesprekken over de vakantieplannen en aanverwante namen al snel de overhand.

Het verschil met Faces On TV was bijgevolg bijzonder groot. Jasper Maekelberg had zich speciaal in cactusoutfit uitgedost om er vanaf seconde één een ongelofelijke lel op te geven en de aandacht gedurende het volle uur vast te houden. Dancing After All sloeg in als een bom, Night Funeral klonk sexy en gezapig, maar was van een strakheid die het onmogelijk maakte om vrijblijvend te zijn.

Dat Maekelberg ook ingetogen bijzonder indrukwekkend kan zijn, bewees hij in het solo ingezette Tell Me dat steen per steen werd opgebouwd met loops en de band die ingehouden, maar indrukwekkend inviel. The Image Of Boy Wonder was een ware zegetocht en werd als een waar anthem door het publiek meegescandeerd. Om, voor zover het nodig was, nog wat zieltjes te winnen, trok Maekelberg tijdens het vurige Suspicious het park in.

Love/Dead zorgde voor het finale orgelpunt voor een dijk van een concert waarbij Maekelberg en zijn Faces On TV het Minnewaterpark, ondanks eens tegenpruttelend pedalboard op het einde, losweg kapot speelde.

Uit een heel ander vaatje tapte SX. Dat vaatje bleek echter ook behoorlijk goed te zijn. SX leverde een bijzonder interessante set af met frontvrouw Stefanie Callebaut in een glansrol; niet enkel door de outfit, maar vanwege de podiumpresence, moves en vooral die klok van een stem. In Shimona waren we alvast behoorlijk onder de indruk van de vocale uithalen. Het contrast met het dankbare en bescheiden meisje in de bindteksten kon bijna niet groter zijn.

Het tweeluik Falling en The Dancers zorgde voor een bescheiden houseparty tijdens het gouden uurtje. Op het einde van de set kregen we nog classics Black Video en Gold gepresenteerd tussen het behaagelijke en statige Sunrise.

Met het obligate Synrise, inclusief een flard Push van Universal Nation, beëindigde Goose het concert. Met het project ‘GOOSE NONSTOP’ speelden ze een aaneensluitende set van ruim een uur met herwerkingen en remixen van eigen werk. Op die manier trok de band nog verder weg van de rockband, die het ooit was, en tekende ze voor een raveparty tout court. De korte gitaarsolo in Call Me was het dichtste dat Goose bij pure rock kwam. Maar het siert de groep dat ze de grenzen van de muziek blijven opzoeken.

Het Minnewaterpark at van bij de eerste noten uit hun hand, maar wij waren nooit helemaal mee. De bassen waren naar ons aanvoelen te prominent aanwezig waardoor in de stukken, waar de band doorspeelde, alle nuance verloren ging en het te veel een brei werd.

Maar zoals men zegt: het publiek heeft altijd gelijk. In dat opzicht vermoeden we dat Oscar And The Wolf een knaller van een concert zal gespeeld hebben, maar wij gaven onze portie toch maar aan Fikkie.