Cactusfestival 2019 - Dag 3: het stramien doorbroken

Minnewaterpark, 5 juli 2019 - 7 juli 2019

Op de derde festivaldag verloopt het opstaan al wat moeizamer en smaakt de koffie nog meer als anders. Onder heerlijk zomerzonnetje en met een aangenaam briesje trokken we alweer vol goesting het Minnewaterpark in.

Aldous Harding was het perfect zondagmiddagconcert om deze dag op gang te trappen. De Nieuw-Zeelandse bracht een concert waarbij de nummers - die vooral uit haar recentste plaat ‘Designer’ waren geplukt – exact kregen wat ze nodig hadden qua begeleiding. Niet meer, maar ook niet minder. Daarenboven zorgt de exentrieke persoonlijkheid van Harding voor een extra touch. De mimiek, de blikken, het houterig en slome bewegen geven een extra dimensie die perfect bij de muziek past.

Cactusfestival heeft de traditie jaarlijks een postrock band te programmeren. Dit jaar was die eer weggelegd voor het Japanse Mono. Tien jaar na hun vorige passage deelde de band pal in de namiddag een uppercut uit die er best mocht wezen en de laatste slapers uit de ogen deed verdwijnen. De band zorgde voor een trip doorheen postrockland en nam ons mee doorheen hoge pieken en diepe dalen, grootse passages en ingehouden melodieën met een gedegen opbouw naar slotnummers Ashes In The Snow en het in noise eindigende Com?.

Parquet Courts deed waar ze goed in waren: onbeschaamd en rechttoe rechtaan rocken! Van bij openingssongs Master Of My Craft en wellicht de kortste song van het festival Donuts Only bewezen de New Yorkers waarom ze een van de toonaangevende rockbands van het moment zijn. De laidback Before The Water Gets To High en Tenderness gafven ons even de tijd om naar adem te happen. Tijdens Wide Awake, inclusief glansrol voor een fluitje, lieten ze zich van hun meest lichtvoetige en sexy kant zien, maar daarna was het weer rock around the clock tot de langgerekte en zalige outro van One Man No City.

“I’m not really into nostalgica, but old school is ok!”, zei Neneh Cherry na 7 Seconds en voor Manchild. Eerder in de set passeerde ook al Woman en afsluiten deed ze met een chaotisch Buffalo Stance. Tot zover de nostalgie in een door techniek geplaagd optreden. Voor het overige besteedde ze vooral aandacht aan haar recentste plaat ‘Broken Politics’ waarvan we vooral het pittige Shotgun Shack en het opzwepende Natural Skin Deep onthielden.

Band Of Horses was in Brugge toe aan het laatste optreden van hun Europese tour en Frontman Benjamin Bridwell was blij dat hij weer naar huis mocht. Onmiddellijk nadien zette hij The Funeral in, zijn wij de enige die daar het sarcasme van inzien of zijn we gewoon slechte mensen? The Funeral mag dan wel hun bekendste nummer zijn, een hitband kan je Band Of Horses bezwaarlijk noemen. Toch speelden ze in de tijd die hen toegemeten was verschillende nummers die niet onbekend in de oren klonken: Laredo, Older, No One’s Gonna Love You, The Great Salt Lake, Is There A Ghost, … Band Of Horses zette een meer dan degelijk rockconcert neer en naar ons aanvoelen hebben we Bridwell al slechter bij stem geweten.

Met de nieuwe uitstekende plaat ‘Lacuna’ onder de arm gaf Trixie Whitley een bijzonder optreden. Haar band liet ze achterwege en ze trekt tegenwoordig de baan op met een extra bandlid. Onderling wisselen ze doorheen het optreden van instrumenten. Dat leverde een pure set af waarbij de nummers van ‘Lacuna’ centraal stonden. Opener Heartbeat wist alvast onmiddellijk te intrigeren. In May Cannan, The Hotter I Burn en de furieuze afsluiter Dandy waarbij Whitley zelf achter de drums kroop kwam het concept met slechts twee inwisselbare muzikanten volledig tot zijn recht. Er was ook beperkt plaats voor enkele oudere nummers. Zo kregen we een gestripte versie van Closer uit ‘Porta Bohemia, een potig I’d Rather Go Blind, een ingetogen Breathe You In My Dreams beiden uit ‘Fourth Corner’ en het kleine gehouden Fishing For The Stars.

dEUS mocht met zijn ’20 jaar The Ideal Crash-tour’ deze editie van Cactusfestival afsluiten. ‘The Ideal Crash’ is voor ons nog steeds de plaat van de band waar we vaakst naar teruggrijpen en het was daarom leuk om naast de singles Sister Dew, The Ideal Crash en livetopper Instant Street ook persoonlijke favorieten Put The Freaks Up Front en Dream Sequence #1, respectievelijk het eerste en laatste nummer live nog sterker voor de dag te zien komen dan op plaat. In de bisronde kregen we nog het straffe Quatre Mains, het speelse Fell Of The Floor, Man en wereldsong Roses. Als wij doorheen deze drie dagen een patroon dachten gezien te hebben waarbij de vroege bands voor de beste concerten zorgden dan doorbrak dEUS dat stramien alvast.