Cactusfestival 2018 - Dag 2: Kickstarten en doorgaan

Minnewaterpark, 12 juli 2018 - 14 juli 2018

Dag twee van Cactus: De muziek was veelbelovend, de zon was aanwezig en de pintjes stonden fris. Wij trokken met kleine oogjes, maar ook met enorm veel plezier richting Brugge.

 

Témé Tan had zich duidelijk als doel gesteld om de dag goed te beginnen en daar slaagde hij probleemloos in. Dit was beter dan koffie! Zijn muziek was zwoel, opzwepend en meeslepend en op die manier kreeg hij van bij aanvang het publiek op de hand en aan het dansen.

Wij genoten mee van het uitgekookte Le Ciel en van het opzweppende, het prikkelende en van subtiele geluidjes voorzien Améthys. Afsluiten deed Témé Tan in het Nederlands met het zeemzoete Carina dat hij schreef voor de soundtrack van ‘Rosa & Moussa’. Témé Tan zorgde voor de ideale kickstart van een lange Cactusdag.

Met We Choose koos Her voor een bijzonder ingetogen en pakkend begin van de set. Daarna barstte de show in alle hevigheid los en dreigden ze ons even te verliezen. De donkere, soulvolle muziek ging helemaal verloren in een brei van geluid.

Pas vanaf het emotionele en aan de vorig jaar overleden mede-oprichter van de groep Simon Carpentier opgedragen Blossom Roses vond de groep de mooie soul terug. Daarna was het weer genieten met het poppy Swim en het funky Wanna Be You; beiden voorzien van een bijzonder catchy refrein. Met het opzwepende en repetitieve Five Minutes wisten ze het publiek finaal in de zak te steken.

Als Tune-Yards op plaat al vernieuwend, avontuurlijk en energiek uit doe hoek komt, dan was dit op Cactusfestival zeker het geval. Ze begonnen met een enorme dosis fun met het trio ABC123, Look At Your Hands en Honesty.

Tune-Yards slaagde er regelmatig in om je behoorlijk op het verkeerde been te zetten. Vaak ontstond er een zekere chaos in een nummer waarvan wij ons afvroegen of het nog wel goed zou komen. Het antwoord was toch telkens positief! Vooral in Water Fountain zagen wij het bij momenten somber in.

Halverwege de set ging het tempo even naar beneden met naar Tune-Yards-normen vrij conventionele nummers zoals Coast To Coast en Powa. Via het tribale Hammer, het lichtvoetige en pittige Bizness werden we naar het orgelpunt van de set gebracht met de ultieme clubtrack Heart Attack.

Intergalactic Lovers is een band die zonder te overhaasten steeds blijft groeien. Muzikaal bewezen ze dit reeds op de prima derde plaat ‘Exhale’, maar ook live merken we, elke keer we de band zien, progressie.

Frontvrouw Lara Chedraoui voelt zich ook elke keer meer in haar sas op het podium en doet dingen met haar stem die we haar in het verleden nog niet hoorden doen. Zonder de band - “haar jongens”, zoals Chedraoui hen graag noem - staat een frontvrouw natuurlijk ook nergens en ook daar merken we een echte geöliede machine en dat zonder routineus over te komen.

We kregen een set voor de voeten geworpen die een mooie bloemlezing was van wat Intergalactic Lovers na drie goede albums te bieden heeft en op basis waarvan ze toch stilaan een serieuze stap voorwaarts verdienen.

Charlotte Gainsbourg nam ons bij valavond mee op een mooie melancholische toch door haar repertoire. Tekenend voor die tocht was het duo Kate uit haar recentste plaat ‘Rest’ en Charlotte For Ever uit 1986, songs die respectievelijk naar haar overleden zus en naar haarzelf refereerden; twee songs die volgens Gainsbourg met elkaar verbonden zijn. Nu we toch over nostalgie bezig zijn: ook haar debuut Lemon Incest zat helemaal als uitgeleide in de set, maar een echte meerwaarde was dat niet.

Daarvoor was er al te mooi werk gepasseerd zoals het poppy (en op plaat samen met Beck ingezongen) Heaven Can Wait, de funky disco van Syliva Says en het eerder al vernoemde, minimalistische Kate. Hoogtepunt van de set was zonder twijfel Deadly Valentine; pompende elektropop met een dijk van een refrein en een heerlijke pasage waarin de band zich eens goed kon laten gaan om uiteindelijk weer uit te monden in het refrein.

Arsenal deed haar reputatie alle eer aan op Cactusfestival; Hoewel het ons persoonlijk niet veel doet, slaagde de band rond John Roan en Hendrik Willemyns er wel probleemloos in om het Minnewaterpark aan het feesten te krijgen.

De band was vijftien minuten te laat aan de set begonnen en deden dat naar ons aanvoelen bovendien met één van de mindere nummers uit de nieuwe plaat ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’, Low Sun Long Shadow. We kregen uitgebreide verontschuldigingen voor de laattijdige start, want hun in-ear-systeem bleek het net voor de set begeven te hebben. Dat euvel raakte niet opgelost en dus speelde Arsenal in Brugge zonder podiummix.

Uiteraard zaten alle hits in de set en dat zijn er voor Arsenal al een pak: Black Mountain (Beautiful Love) en Estupendo zaten eerder vooraan en Saudade (Part 1), Melvin en Lotuk. Tussenin hoorden we nog heel wat nieuw werk, waarvan Sometimes het meest in het oor sprong. Het heerlijk Afrikaanse Amelaka Motinga uit ‘Oyebo Soul’ en het dreigende Temul (Lie Now) waren wat ons betreft de prijsbeesten van het concert.