Cactusfestival 2016 - Harde landing

Minnewaterpark, Brugge, 11 juli 2016

Cactusfestival zat alweer aan zijn slotdag. De vermoeidheid sloeg stilaan toe, maar dankzij de broodnodige dosis vitamine c, die we via een stralend zonnetje opnamen, konden we er weer tegenaan.

De Zweden van Goat brachten de ideale muziek voor op een warme zondagnamiddag. Heel onzweeds allemaal, maar o zo interessant. De mysterieuze band was weer piekfijn en mysterieus uitgedost en verloor van de ganse set geen of weinig tijd met pauzes tussen de nummers en al helemaal niet met small talk en bindteksten.

Het tempo lag verschroeiend hoog en de groep zette een bijzonder gesmaakt en intens concert neer. De muziek was nu eens bezwerend, dan weer energiek en soms gewoon ook beide. Niet meteen iets voor in onze huiskamer, maar live konden we dit echt wel smaken.

Muziek, die wel regelmatig door de huiskamer schalt, is die van Kurt Vile. We keken dus met hoge verwachtingen uit naar zijn set. Al hadden we ook de nodige reserves ingebouwd, want met Vile is het vaak erop of eronder. Met Dust Bunnies en het door banjo gedragen I’m An Outlaw uit het meest recente album ‘B’lieve I’m Goin Down…’ werd de toon gezet en de lat hoog gelegd.

Andere toppers uit de set: Goldtone klonk lekker slabakkend, Waking On A Pretty Day werd heerlijk uitgesponnen, Pretty Pimpin klonk ongedwongen catchy en Freak Train was... euh, freaky, maar vooral zeer to the point en kreeg door de saxofoon een leuk extraatje.

Vile was in form, verscheen bijzonder goed geluimd op het podium. Zo hebben we onze aperitiefconcerten graag.

SX stond met slechts één plaat en een ep al voor de derde keer op Cactusfestival. Gezien de livereputatie kunnen we dat nochtans niet onterecht noemen. Bovendien hebben ze met Stefanie Callebaut een innemende en charismatische frontvrouw, zo konden we vandaag opnieuw vaststellen. In het begin van de set werd de band nog lichtjes tegengewerkt door de lichtshow, maar dat kleine euvel weerhield SX er niet van een sterke set neer te zetten.

Al de hits - van Black Video over Gold naar Hurt en bisnummer Grafitti - passeerden mooi verdeeld over het hun toebedeelde uur de revue. Daartussen hoorden we ook nog bijzonder straffe versies van het bijzonder sterk opgebouwde The Future, Shimona met enkele sterke uithalen en complexe ritmes en een soulvol, sensueel Pearls.

Je kan met weinig verwachtingen naar een optreden gaan en hopen dat je veel in de plaats krijgt. Voor ons was dit het geval voor The Cinematic Orchestra. Tijdens onze voorbereiding op Cactusfestival waren we hun oevre beginnen verkennen, maar we zijn er toen niet geslaagd daar een lijn in te trekken.

Van bij aanvang viel ons de warme, volle sound van dit gezelschap op. In de rustigere nummers slaagden ze er keer op keer in de song beheerst te laten onluiken, al werd ons geduld vaak danig op de proef gesteld.

In de soulvolle instrumentals vielen ons vooral de vele nuances en dynamieken op. In het beste geval waren we helemaal mee in de soul en de groove, maar in de minder boeiende stukken waren ze ons ook weer snel kwijt.

Waar we enkele weken geleden op Best Kept Secret nog dachten dat het aan de verkeerde timing - zijnde overdag - lag, volgde op Cactusfestival de ontnuchtering wat Air betreft. Los van enkele potigere nummers zoals Don’t Be Light, Alpha Beta Gaga en het toptrio Kelly Watch The Stars, Sexy Boy en La Femme D’Argent bleven we opnieuw serieus op onze honger zitten en moeten we vaststellen dat Air voor ons live niet marcheert.

Muziek om een boek bij te lezen pleegden we het na Best Kept Secret te noemen. De jongeman naast ons in het park hield het op pornomuziek. Sowieso voor elk wat wils dus, maar als afsluiter van een overigens alweer schitterende editie van Cactusfestival een miscast.