Cactusfestival 2016 - Hoog ingezet

Minnewaterpark, Brugge, 9 juli 2016

Tweede weekend van juli is steevast Cactusweekend. Intern gaan er de wildste discussies de ronde over de hoeveelste keer het nu dan wel niet is, maar officieel ging Cactusfestival dit jaar voor de vijfendertigste keer door. Op vrijdag staat er traditiegetrouw een iets beperktere line up geprogrammeerd, maar de kwaliteit van dit jaar was echt wel om U tegen te zeggen. On y va!

Opener van deze feesteditie was Warhola, de winnaar van Humo’s Rock Rally editie 2014. Echt euforisch waren we indertijd niet over hun overwinning, maar beetje bij beetje hebben we het project van Oliver Symons leren aprreciëren en na hun passage op Cactusfestival durven we ons zelf een beetje fan noemen.

De songs werden als complexe, maar gedetailleerde puzzels op ons afgevuurd en met hun potige ritmesectie, hun ijle klanken en Symons’ bewogen en doorleefde zang hebben ze de standaard voor dit festivalweekend onmiddellijk hoog gezet. Songs als Reshape en Red waren er boenk op en zelfs de Drake cover Hold On We’re Going Home kreeg een eigenzinnige én geslaagde Warhola stempel mee. Voor de gelegenheid pikken we graag een citaat van een willekeurige fan: “Oliver Symons brengt met Warhola spontaan alle waterijsjes aan het smelten!” De nagel op de kop.

Voor Tourist LeMC was duidelijk al veel volk op de been. Wij zijn nooit door zijn volledige plaat geraakt, maar we wilden het toch een kans geven. Vanaf opener En Route waren we aangenaam verrast door het volle warme geluid van de band die blijkbaar De Legionairs genoemd worden.

Wat vooral opviel in de set was dat het surfen was van hitje naar hitje en dat de rest van je rest van de set al snel als opvulling ging zien; Koning Liefde werd woord voor woord meegezongen, De Troubadours bleef ook zonder Kowlier vlotjes overeind en Horizon was ook live de wereldsong die het op plaat is. Tot slot werden we nog aangenaam verrast door een eigenzinnige cover van Wannes Van De Velde’s Ik Wil Deze Nacht In De Straten Verdwalen.

Calexico was reeds voor de vierde keer present in het Minnewaterpark en werd daarom door presentator Chris Dusauchoit bijna als artist in residence aangekondigd. Vanaf het openingsduo Frontera/Trigger en Falling From The Sky was de toon voor hun temperamentvolle set onmiddellijk gezet. De trompetten schalden vrolijk doorheen het Minnewaterpark en met songs als het instrumentale Minas De Cobre en het zwoele Ispiracion werd de temperatuur gevoelig de hoogte in gejaagd. Grappig trouwens om zien hoe de twee trompettisten door middel van blad-steen-schaar bepaalden wie de solo mocht spelen in laatst genoemd nummer.

Om nu te zeggen dat Calexico enkel mariache rock speelde was trouwens te kort door de bocht. Zo bewezen ze in het avontuurlijk All Systems Red en Bullets And Rocks. Met Crystal Frontier werd de start gegeven voor een slotoffensief dat met Guero Canelo zinderend werd afgerond.

Black Box Revelation was zonder omwegen van plan om een aanslag te plegen op onze dansbenen. Al van openingssong High On A Wire lag het tempo bijzonder hoog om gedurende de volledige set eigenlijk weinig of niet te zakken. Als je beseft dat de huidige single Pounding Heart het rustigste nummer van de set was weet je ook wel al vondoende.

De backingvocals en toetsen zorgden bovendien voor een ongelofelijk surplus en extra dynamiek in de nummers wat bleek in Warhorse, Gloria, Walk Another Line en het heerlijk uitgesponnen Spoonful waarin voor zowel de backings als de toetsen wat soloruimte zat. De toppers van de set waren echter zonder meer I Think I Like You en afsluiter Set Your Head On Fire.

Opvallend weinig op ons blaadje. Op enkele titels na met een of meerdere uitroeptekens of nu en dan eens omcirkelt gaapt vooral de grote leegte, maar in ons hoofd is het een en al bedrijvigheid na de set van Wilco.

De titels dan maar en wat we daarover kunnen zeggen: I’m Trying To Break Your Heart en Via Chicago omdat ze in al hun schoonheid toch heerlijk buiten de lijntjes kleurden met enkele strepen noise, Hummingbird en Jesus Etc. omdat zo een heerlijk ongecompliceerd poppy klonken, Spiders (Kidsmoke) omdat de song kon zalven en slaan en soms beiden tegelijkertijd, Heavy Metal Drummer omdat het zo catchy en vlotjes klonk en tot slot Art Of Almost en Impossible Germany omdat ze respectievelijk dreigend en gezellig klonken, maar vooral omdat gitarist Nels Cline er zich zo ongedwongen in uitleefde.

We zagen een ferm onderschatte en onderbelichte band voor de tweede keer in enkele weken tijd aan het werk. Daar waar ze op Best Kept Secret steengoed waren, speelden ze op Cactusfestival meer dan de pannen van het dak. We nemen niet snel dure woorden in de mond, maar het mag gezegd: Dit was wereldklasse!