Cactusfestival 2012 - Dag 1 - Op een zucht van magie
Minnewaterpark, Brugge, 11 juli 2012
Na enkele woelige weken met acts die afzegden en sponsors die afhaakten zal de organisatie wel blij geweest zijn dat het vrijdagavond was. Eén van de gezelligste festivals van Belgie, het Cactusfestival, opende weer zijn deuren voor drie dagen kwaliteitsmuziek in het Minnewaterpark. En uiteraard waren wij daar graag bij!
We hadden u feest beloofd en of we kregen meteen gelijk! Shantel & Bucovina Club Orkestar kenden geen genade. Vanaf het eerste nummer zat het er boenk op. Een stomende combinatie van accordeon en trompet, aangevuld met de zwoele bewegingen en innemende stem van de zangeres, dreef de gevoelstemperatuur naar een hoger gelegen punt.
Maar het was toch vooral Shantel zelf die indruk maakte. De Duitser loodste zijn troepen als een onstuitbare machine doorheen de set. Het hoogtepunt was zonder twijfel de instrumentale versie van Bucovina. Van de eerste rij tot ver naar achteren werd er gedanst en mee ge-tadadaaat. De Balkan lag voor een dik uur in Brugge!
Er valt over te discussiëren of het een sterke zet was om na al die energie de sobere muziek van Emiliana Torrini te programmeren. Want het contrast kon niet groter zijn. Al wie zich frontstage had verzameld voor een set vol nummers als Jungle Drum was eraan voor de moeite.
Had het gekund, dan had ze waarschijnlijk vanuit de backstage gezongen. Zo schuchter, zo breekbaar leek ze ver voor haar muzikanten te staan. Maar het zal ons worst wezen! Vijftig minuten lang werden we ingepakt door een intiem optreden van een klassezangeres om vervolgens voorzichtig terug uitgepakt te worden met publiekslieveling Jungle Drum. Wij waren verkocht.
The Ting Tings waren de vervangers van Paolo Nutini. En eigenlijk kunnen we daar kort over zijn. Dit Britse duo is op zoek naar wie ze zijn. En blijkbaar zijn zer nog niet uit of ze nu liever voor The Beastie Boys dan wel voor The Chemical Brothers willen doorgaan. “
We zullen je laten dansen.”, beloofden ze, maar daar zijn ze slechts deels in geslaagd. Enkel bij Shut Up And Let Me Go ging iedereen los. Voor de rest bleef het allemaal iets te rommelig om volledig te kunnen overtuigen. De versie van Hands was subliem, maar helaas ook een eenzaam hoogtepunt. Ze waren vervangers. En dat zullen ze wellicht blijven.
“Rechttoe rechtaan. Arrogant maar wel fijngevoelig.” Zo kondigde Christophe Lambrecht headliner Razorlight aan. En arrogant waren ze! Maar dat past gewoon bij deze Britten. Je mag er van denken wat je wil, maar je zal ze niet kunnen pakken op een slechte prestatie.
Razorlight stond voor een kwalitatief hoogstaande set waarin oude hits gecombineerd werden met onbekender werk. Zo bleef het zowel voor de echte fans als voor de mensen die de band minder kennen een aangenaam concert. Niet meteen legendarisch, maar de bisronde waarin Johnny zichzelf begeleide op piano voor het ingetogen Wire To Wire en de afsluiter America zorgden ervoor dat iedereen gelukkig was en dat de eerste dag van Cactus in schoonheid werd afgesloten.