Cactusfestival 2010 - Wisselvallige tweede
Minnewaterpark, Brugge, 16 juli 2010
Op vrijdag was het al warm, maar op zaterdag knalde het kwik pas echt de hoogte in. Gelukkig vindt Cactusfestival plaats in het van schaduwplekjes voorziene Minnewaterpark en is er genoeg verfrissing te vinden aan één van de vele bars. Naast het weer beloofde ook de affiche erg stomend te worden. In realiteit echterbleek zaterdag op enkele optredens na erg teleurstellend.
De Belgische belofte Balthazar mocht als eerste het podium beklimmen. Het Kortrijks-Gentse collectief stuurde eerder dit jaar hun uitstekende langspeler ‘Applause’ op ons af en is nu op tournee langs zowat alle Belgische zomerfestivals. Ondanks het vroege uur waren er toch al heel wat fans naar het Minnewaterpark afgezakt. Ieder nummer van de hipsters werd dan ook op luid gejuich onthaald. Wij reageerden eerder koeltjes op de doortocht van Balthazar. We zijn namelijk niet echt weg van het ietwat dunne poprockgeluid van de band. Fifteen Floors konden we nog wel uitstaan, maar verder ging onze interesse jammer genoeg niet.
Ook Little Dragon, de tweede act van de dag, kon ons maar matig boeien. De eerste nummers van deze Zweedse band waren leuk, maar eens de synths volledig de overhand namen was de band ons volledig kwijt. Op sommige momenten deed de groep ons nog denken aan Blonde Redhead maar het niveau van dat uitstekende trio haalden ze nergens. Een gemiste kans.
Je kan ons muggenzifters noemen, maar ook met Black Mountain was het niet echt raak. De woeste rockband zorgde voor een heuse “wall of sound” maar nooit werden we echt van onze sokken geblazen. Dat Stephen McBean een begiftigd muzikant is, is duidelijk. Maar eerlijk gezegd zijn wij meer te vinden voor zijn werk onder de Pink Mountaintops vlag.
Nog een begiftigd muzikant, zij het dan wel in een heel ander genre, is José James. Met zijn trefzekere mix van jazz, dubstep en hiphop leek hij een veelbelovende naam op de Cactusaffiche. Toch loste James de verwachtingen slechts gedeeltelijk in. Zijn gevoel voor improvisatie en ritme was zoals altijd fenomenaal en ook zijn band speelde op een hoog niveau, maar een volledig optreden vol gladde fusion is een beetje teveel van het goede. Wij zijn er dan ook maar gezellig bij gaan liggen.
Balkan Beat Box was gelukkig wel een schot in de roos. Met hun lekker dansbare Balkanmuziek (hoe kan het ook anders) zette de groep het Minnewaterpark voor het eerst die dag in lichterlaaie. Iedereen leek gebeten door de opzwepende ritmes en de zwoele blazers. Als toemaatje werd een deel van het publiek op het podium gehesen waar er lustig verder gedanst en gefeest werd.
Na Balkan Beat Box was het weer tijd voor materiaal van eigen bodem. K’s Choice is terug. En hoe. In maart verscheen hun nieuwe plaat ‘Echo Mountain’ en de band lijkt fitter dan ooit. En dat bewezen ze nog maar eens op Cactusfestival. Het publiek leek de radiovriendelijke poprock van Gert en Sarah Bettens wel te lusten, want niet alleen de oude hits als Cocoon Crash en Not An Addict werden op luid applaus onthaald. Ook de nieuwe nummers gingen er vlotjes in en werden door sommigen van begin tot eind meegezongen. De muziek van K’s Choice is absoluut niet aan iedereen besteed, maar zelfs de grootste cynicus zal moeten toegeven dat de band er aardig in slaagt om oorwurm na oorwurm ten berde te brengen.
En dan was het eindelijk zover: de grote ster van de avond Elvis Costello beklom samen met zijn Sugarcanes het Brugse podium. De toon werd meteen gezet met het lekker rammelende Complicated Shadows. Maar mooie liedjes duren niet lang en na een uitstekende versie van The Delivery Man gingen de hemelsluizen wagenwijd open. Een doornat publiek kon daarna nog genieten van een voortreffelijk gespeeld Everyday I Write The Book. Als toegift werden we nog getrakteerd op een wondermooie versie van I Want You en op Sulphur To Sugarcane, de single van de laatste plaat. Costello speelde een overweldigend goed optreden waar zelfs de overvloedige regenval niets aan kon veranderen.