Cactusfestival 2010 - Euforie en intens verdriet
Minnewaterpark, Brugge, 15 juli 2010
Cactusfestival maakte haar reputatie als beste kleine festival ook dit jaar meer dan waar. Een evenwichtige programmatie, een sprookjesachtig decor en een hele waaier aan randactiviteiten zorgden voor een prachtig weekend. Op vrijdagavond kregen we traditiegetrouw een kleiner muzikaal assortiment voorgeschoteld.
Het Britse I Am Kloot mocht dit jaar het startschot geven. Hoewel de uitgeklede nummers van de band het best passen bij een avondlijke herfstwandeling, kwamen de songs ook in het zonlicht wel min of meer tot hun recht. Na een paar songs hadden wij het echter wel gezien. De band kabbelde door hun setlist en alle nummers leken eenzelfde geluid mee te krijgen. Toen frontman John Bramwell besloot een elektrische gitaar om te hangen kreeg het optreden nog een kleine boost, maar de algemene indruk was toen al gemaakt. Wij zien I Am Kloot graag nog eens terug in een club want deze jongens hebben ongetwijfeld heel wat meer in hun mars.
Na het akoestische optreden van I Am Kloot was het tijd voor puur gitaargeweld van over de taalgrens. We weten allemaal dat die taalgrens een muur vormt voor muzikale doorstroom en de opkomst voor het Waalse Ghinzu was dan ook eerder matig. Onterecht, want John Stargasm en de zijnen brachten een meer dan behoorlijke set. Met hun gestroomlijnde, met elektronica doorspekte rocksongs hebben ze in het Minnewaterpark ongetwijfeld enkele harten gestolen. Wij hopen dan ook van harte dat ze in Vlaanderen nu eens echt voet aan wal krijgen.
Van de Waalse vaandeldragers naar hun Vlaamse collega’s. Absynthe Minded bracht op vrijdag een erg meeslepende en verrassend rockende set. Al vanaf het eerste nummer Plane Song zat de sfeer goed. De band had duidelijk niet voor de gemakkelijkste weg gekozen want de set was doorspekt met minder bekende nummers. Zo werd het chaotische, heftige Weekend In Bombay al een vroeg hoogtepunt. Met Envoi en My Heroics Pt. 1 verzekerde Absynthe Minded zich van een plaatsje in de hitlijsten, maar dit optreden bewees nog maar eens dat de band veel meer in zijn mars heeft.
Van euforie naar intens verdriet. Zo konden we de overgang nog het best typeren. Al van de eerste noot van Better wisten we dat er iets niet volledig in orde was met Regina Spektor. Met tranen in de ogen zat ze achter haar piano. Al snel hoorden we dat twee dagen voor haar optreden op het Cactusfestival, de cellist van haar band in Montreux was verdronken. Het optreden was dan ook niet wat je zou verwachten van een Regina Spektor show. Alle songs werden slepend en zwaarmoedig gespeeld en hits als Samson en Fidelity bleven uit. Het meest pakkende nummer van de avond was Après Moi. Wij vinden dit nummer sowieso één van Reginas mooiste, maar vanavond kreeg het lied een extra lading mee. Het was erg moedig van Spektor om het optreden te doen en ze heeft het er ondanks de omstandigheden heel erg knap vanaf gebracht. Of hoe verdriet dikwijls de bron is van de mooiste muziek.