Cactus 2015 - All about the diva

Minnewaterpark, Brugge, 11 juli 2015

Vrijdag in de late namiddag liepen horden verdwaasde toeristen zich de ogen uit te kijken in de buurt van het anders zo rustige Minnewaterpark. Het park word het tweede weekend van juli traditioneel ingepalmd door het Cactusfestival, maar weten zij veel. Wij daarentegen wisten het maar al te goed en wel om volgende redenen.

Cactus 2015 - All about the diva



Door het wegvallen van James Isaac was het Mike Hadreas die de eer kreeg om het Cactusfestival te openen. Met zijn Perfume Genius trapte hij verrassend stevig op gang, maar toch was het een uur lang vechten tegen het geroezemoes en gebabbel van het publiek. Je kon doorheen de set duidelijk het verschil merken tussen de nummers van de eerste twee albums en die van zijn recentste plaat ‘Too Bright’. Het oudere werk moet het vooral van inleving hebben met die emotionele en melodieuze insteek.

Hood en het sober gebrachte Learning was wat dat betreft het hoogtepunt. Het nieuwere werk was potiger, theatraler en agressiever. Hadreas bleek zich naast inleven ook bijzonder goed te kunnen uitleven in deze songs. We zagen hem als nooit tevoren assertief dansen op het podium en gillen in de microfoon. Hier was het voornamelijk Queen dat de kroon spande. Zet Perfume Genius in een donkere club en hij speelt een dijk van een show. Desalnietemin heeft de band er, gezien de omstandigheden, toch het maximum uitgehaald.

Met een intieme en sobere bezetting presenteerde Gabriel Rios zich aan het Minnewaterpark. Hij opende de set met een herwerkte en de solo gebrachte, maar desondanks toch potige versie van Voodoo Chile. Later in zijn set zouden nog wel meer oude nummers in nieuwe jasjes passeren zoals het zeer ingetogen Angelhead en het - mede door de blazers - speelse en swingende Broad Daylight.

Voor het overige bestond de set voornamelijk uit songs van zijn recentste album ‘This Marauders’s Midnight’. In Burning Son ging hij de interactie aan met de cello en contrabas, Work Song was innig en sober, Swing Low had dan weer een erg meeslepend refrein en het lichtvoetige Police Sounds kabbelde aangenaam als een bergriviertje. Maar de song, die er - ook in deze live show - stond als een huis, was ongetwijfeld Gold. Rios bracht een set vol kleine liedejs op een grootse manier met een ogenschijnlijk gemak; alsof hij ons meenam in zijn verhalen. 

Grace Jones mag dan wel een diva zijn, maar de zevenenzestigjarige actrice, model en zangeres slaagde er toch maar mooi in om de gesprekken vooraf reeds over haat te doen gaan. Vooral de vraag: “Wat zal ze dragen?”, hield de menigte blijkbaar bezig. Wel, veel had het niet om het lijf. Meer dan een string en een laagje verf droeg ze niet, maar doorheen de show - want dat was het echt wel - wisselde ze constant van outfit. Ze begon met een zijden sjaal en gouden doodshoofdmasker en tijdens het optreden passeerden nog een tutu, een Afrikaanse, rieten outfit, een spiegelbolhoed, enzovoort. Die kledingwissels waren een wezenlijk onderdeel van de show, maar haalden er jammer genoeg het tempo wel wat uit.

Muzikaal zat het echter vrij goed in elkaar. De stem van La Grace kraakte hier en daar wel wat, maar niet in die mate dat het storend of gênant werd. Het optreden begon theatraal met Nightclubbing en al vrij snel passeerden het sensuele I’ve Seen That Face Before (Libertango) en een dartel La Vie En Rose. Halverwege het optreden ging ze even totaal de mist in. Gelukkig beschikte ze over een meer dan degelijke band om op dat moment de boel recht te houden. Pull Up The Bumper dreef op een lekker vette, funky basriff, maar werd jammer genoeg na een strofe afgebroken. Afsluiten deed Jones met het voorspelbare Slave To The Rhythm, dat ze al hoelahoepend bracht.

Daarna was het onherroepelijk gedaan, want een diva doet niet aan bissen. We zagen een toffe onderhoudende show en een behoorlijk optreden, maar mocht onze moeder van vierenzestig zo op een podium kruipen, we haalden haar er onmiddellijk af.

We doken tenslotte de nacht in met een feestje om u tegen te zeggen. Goose zit momenteel in de studio voor de opname van hun vierde album, maar gaat deze zomer toch een vijftal keer de hort op. Cactusfestival kreeg daarbij de Belgische primeur.

We zagen een band op de top van haar kunnen, die vanaf het begin de wei bij het nekvel nam om gedurende ruim een uur niet meer te lossen. Het viel op geen enkel moment stil en het Minnewaterpark ging volledig uit zijn dak. In het begin wisselden ze nieuw werk af met enkele hits, zoals Bring It On. Naar het einde toe werd het dan een heuse best of waarbij het kwartet ControlCan’t Stop Me NowBritish Mode en Black Gloves als een extended en pompende versie werd gespeeld. In de bisronde ging de band gewoon op dat stevige elan door met Words en het onvermijdelijke Synrise waarbij de wei nog één keer op scherp werd gesteld.

We zouden kunnen zeggen dat we daarna de Sunrise tegemoed gingen, maar dat zou de waarheid geweld aandoen. Snel wat uurtjes slapen, want er wachtte nog meer Cactusfestival.

11 juli 2015
Patrick Blomme