Cactus 2014 - Meesterlijke afsluiter

Minnewaterpark, Brugge, 16 juli 2014

De derde en laatste dag van Cactusfestival stond in het teken van dromerige soundscapes, elektronische klanken en prachtige zangstemmen waarbij het vrouwelijk schoon domineerde.

Zangeres Katie Stelmanis van de Canadese electropoppers van Austra was volledig in het rood gekleed (tot en met de vuurrode lippenstift) en zette zonder enige inleiding het prachtige What We Done? af, een nummer uit hun laatste langspeler ‘Olympia’. Een erg goede keuze want zo toonde de band meteen waarvoor ze stonden: melancholische, barokke zangpartijen met door beats en synths gedomineerde electropop.

Kort daarna volgde het esoterische Painful Like waarbij de meerstemmigheid met drumster Maya Postepski mooi naar boven kwam. De festivalweide stroomde dan ook al vroeg vol. Maar hoewel de muziek vanaf de eerste noten juist zat, duurde het tot middenin de set met single Home dat de groep het publiek meekreeg en de eerste danspasjes werden bovengehaald.

Van dan af zat de vaart er meer in met uptemponummers als Habitat, Lose It, Beat And The Pulse, maar tot een uitspatting kwam het jammer genoeg op geen enkel moment. Austra heeft met twee sterke albums nochtans voldoende kwalitatief songmateriaal achter de hand en Stelmanis beschikt over een stem waarvoor veel muzikanten een lidmaat zouden geven.

Maar het ontbreekt haar aan podiumpresence. Nu kwam ze te afstandelijk over waardoor je de aandacht er niet tot het einde kon bijhouden. Daarenboven weken de nummers weinig af van de studioversies waardoor het live-aspect een beetje verloren ging.

Opmerkelijk hoeveel jong publiek er voor het optreden van Banks kwam opdraven. Met slechts enkele ep’s waren we meer dan benieuwd naar wat ze te bieden had.

Banks, oftewel zangeres Jillian Banks, werd op het podium bijgestaan door een gitarist-keyboardspeler en een drummer-knoppendraaier. Al vanaf de opener This is What it Feels Like, een nummer dat op grandioze wijze soul, r&b, pop, grime en elektronica samensmelt, werd duidelijk dat Banks een hitmachine is. De zwoele stem en sexy uitstraling van deze jongedame sneed je meteen de adem af en liet je geen seconde meer los.

Zowel single Waiting Game als het bijhorende b-kantje Change stonden op de setlist en bezorgden ons vanwege de kille strijkerspartijen een eerste keer kippenvel. Een nog intiemer moment was Fall Over, een pianoballad waarbij de elektronica even werd weggelaten en dat de zangeres zo de kans bood om te tonen over welke stembanden ze beschikt.

Nog een nummer om te onthouden was Stick, waar Banks aantoonde dat bluesmuziek anno 2014 perfect past in het nu-soul-vakje. Wij werden betoverd door een artieste waar we geen enkele noot van kenden en waarbij elk nummer van de set verbazend sterk klonk. We kijken al uit naar haar debuut ‘Goddess’, dat verschijnt op 9 september.

Mogwai tekende voor een tweede keer op Cactus en mocht de avondschemering aankondigen met postrock soundscapes. Genieten was het van opener White Noise, dat mondjesmaat opbouwde om te eindigen in een geluidsmuur waarover violen raasden. Heerlijk!

Tussen al het gitaargeweld door was er ook ruimte voor rustiger werk uit het laatste album ‘Rave Tapes’. En de nieuwe, meer elektronisch geladen nummers kwamen live heel goed tot hun recht. Master Card wat op plaat bijvoorbeeld niet echt opvalt werd hier steviger gebracht waardoor het aan energie won.

Ook de meer doorgewinterde fans kwamen aan hun trekken. Op Rano Pano ging de feedback van de gitaarpedaal voluit en werd er in het publiek volop geheadbangd op de repetitieve maar o zo verslavende gitaarrifs. Zulke taferelen deden je even vergeten dat je op een familiefestival zat.

Een heel intiem moment was New Paths to Helicon, Pt.1. Gitarist Stuart Braithwate nam hier de basgitaar voor zijn rekening en voerde je mee op een negen minuten durende postrocktrip. Het nummer kreeg de ganse weide muisstil.

De heren van Mogwai zijn nu eenmaal meesters in het bedenken van lang uitgesponnen liedjes. Stevig in contrast met de rest van de set was Mexican Grand Prix waar de zang van multi- instrumentalist Luke Sutherland tekeer ging over het gitaargeweld en technosynths. Een topoptreden van een groep, die zelden teleurstelt. 

Het was gastzangeres Martina Topley-Bird die het optreden van Massive Attack inzette voor een volledig gevulde wei met het nieuwe nummer Battlebox 001. Militante drumpartijen (van twee drummers), diepe bassen en hypnotiserende zang die je enkel bij deze band hoort.

Daarna stal 3D zélf de show met zijn parlando’s op het filmische United Snakes, een nummer dat hopelijk het volgende album zal halen. Heel sterke versies waren er van Future Proof en Everywhen waarbij het gitaarspel van Angelo Bruschini een duidelijk grimmigere toets gaf aan het triphopgeluid.

Ook aan hits ontbrak het niet: Risingson, Paradise Circus, Teardrop en Angel (met de geweldige Horace Andy) werden op het publiek losgelaten en op luid gejuich onthaald.

De gastrollen waren over het hele concert goed verdeeld. Zo kregen we een uitstekende portie reggae van Horace Andy op Girl I Love You en Splitting The Atom en was Martina Topley-Bird weer in topvorm op Babel, Psyche en het nieuwe Jupiter. Andere hoogtepunten waren Safe From Harm en Unfinished Sympathy waarbij de uithalen van souldiva Deborah Miller ons zowat knockout sloegen.

Jammer genoeg was er maar een kleine rol weggelegd voor Daddy G, die met stemproblemen kampte en dus enkel te horen was in Risingson en Splitting The Atom. Vandaardoor dat Karmacoma of een ander nummer uit ‘Protection’ ontbrak. Maar dit werd goedgemaakt door 3D die een huiveringwekkende versie bracht van Intertia Creeps.

De vier schermen, waarop tal van politieke en sociaal-economische boodschappen verschenen, waren een mooie toevoeging aan het geheel, maar door de sterk opgebouwde setlist bleef de focus toch op de muziek en de uitstekende gastzangers liggen.

Dit was het definitieve hoogtepunt van Cactus 2014 waarbij de topmomenten niet te tellen waren. We kijken al uit naar hun samenwerking met Grace Jones!