Buurman - Aangenaam kabbelend riviertje

De Roma, Borgerhout, 24 oktober 2014

Een fanfare die staat te spelen wanneer je de foyer binnenkomt, dat kan alleen maar in De Roma. Het ging om plaatselijke fanfare ’t Akkoord uit Borgerhout en later bleek dat Buurman daarom gevraagd had. Buurman kwam immers zijn derde plaat voorstellen, ‘De Kus In Ruil Voor Een Koninkrijk’ geheten. Het werd een avond vol Nederlandstalige mijmeringen over het leven en de liefde. Meteen werd er ook nog een "groot geheim" verklapt: Buurman is op 25 april 2015 centrale gast op de Nekka-Nacht in het Sportpaleis.

Vier jaar is het geleden dat Buurman nog eens een album uitbracht en in die tijd is er veel veranderd. Geert Verdickt is nog altijd de man vooraan, maar verder is niets in de samenstelling van de groep nog hetzelfde. Stijn Gevaert is er nog altijd bij, drie anderen zijn vertrokken en Koen Renders is in de armen gesloten. Renders en Gevaert zijn multi-instrumentalisten. De eerste houdt zich bezig met drums en allerhande percussie, de tweede drumt ook, maar hanteert waar nodig nog gitaar en loopstation.

Loopstation inderdaad, want het grote Buurman dat naar de sound van Elbow neigde op ‘Mount Everest’ uit 2010 is helemaal verdwenen. In de plaats daarvan zijn weer kleine liedjes gekomen. Liedjes die meer doen denken aan ‘Rocky, Komt Altijd Terug’, het debuut uit 2008. Sporadisch komt daar dus ook een loopstation bij kijken, maar dat viel eigenlijk alleen op in Tijd Voor Iets Nieuws, als het ware de aankondiging van de wedergeboorte van Buurman.

Deze cd-voorstelling is het enige grote concert dat Buurman speelt in 2014. De tour start pas in 2015, en dus mocht het iets meer zijn. Bij het titelnummer van de nieuwe plaat, dat van alle nieuwe nummers overigens het meest aanleunde bij het grote geluid van ‘Mount Everest’, kwamen er vijf strijkers – twee cello’s en drie violen – aanschuiven. Later,bij Fileleed En Liefde, dat leek te beginnen als een soort van nieuwe versie van Seks En Slechte Whisky, maar dan halverwege openbrak, deden ze dat nog eens. Fanfare ’t Akkoord mocht dan weer de melancholie in de afscheidsliederen Rocky en Pruimelaar aanzwengelen, waardoor de teksten van die nummers nog meer tot leven kwamen.

De grote aantrekkingskracht van Buurman zit in de subtiele, doordachte arrangementen van deze groep, in combinatie met verhalenverteller in Geert Verdickt – denk aan Pas 18 of Rocky - maakt dit van  Buurman al sinds het begin een te volgen groep. Dat bewezen ze hier ook door voor een kippenvelmoment te zorgen tijdens het pijnlijk mooie Annemie en door zinnetjes als “Wij zijn overlevers van de wegwerpmaatschappij” uit het liefdesliedje Overlevers. Bij Buurman is de liefde ofwel euforisch mooi ofwel ontzettend pijnlijk en in Ik Kan Er Niets Aan Doen Maar Ik Krijg Jou Voorlopig Niet Uit Mijn Hoofd Gewist verwijst Verdickt met zoveel woorden naar de prachtfilm 'Eternal Sunshine Of The Spotless Mind'.

Wat het oudere werk betreft werd er vooral teruggegrepen naar de eerste plaat. Het was anderhalf uur wachten tot Buurman iets uit ‘Mount Everest’ - singles Mount Everest en London Stansted - plukte. Toch hadden ook kleine nummers als Rockster of het prachtige Tot De Zon Weer Voor U Schijnt niet misstaan op de setlist.

God, Ik En Marjon, het nummer waarmee het in 2008 allemaal begon, werd tot op het einde opgespaard en had nog niets aan pracht ingeboet. De hele avond had iets van een namiddag ontspannend samen vissen aan een kabbelend riviertje. Soms heb je die momenten nodig.

Fanfare ’t Akkoord mocht nog een keer hun ding doen op Rocky en speelde gewoon nog wat verder in de foyer. Alweer een mooie avond in De Roma. Alweer een mooie plaat van Buurman.