Buurman - Gluren bij de buren

De Roma, Borgerhout, 24 februari 2009

Vlaanderen zit in een diepe crisis. Elke dag weer worden we om de oren geslagen met negatieve nieuwsberichten. In schril contrast daarmee staat de Vlaamse muziekscene en dan vooral de Nederlandstalige poot. Zingen in de eigen taal lijkt in onze contreien populairder dan ooit. Buurman bewees zich in De Roma als nieuwe telg van dit genre.

Buurman, het vijfkoppige Limburgse collectief rond zanger Geert Verdickt, stelde eind vorig jaar zijn eerste plaat voor: 'Rocky (Komt Altijd Terug)'. En wat voor een plaat! "Eentje om gekoesterd te worden door elke Vlaamse muziekliefhebber", schreven we in de cd-recensie. De filmische muziek van Buurman was ongehoord in Vlaanderen. Bleef de vraag of de groep die schitterende klanken ook live op een overtuigende manier zou weten te brengen.

Het antwoord is volmondig ja. Buurman trapte in de Borgerhoutse Roma af met zijn tweede radiohitje Pas 18. Een meer dan geslaagde ouverture waarmee ze het publiek meteen op hun hand kregen. Daarna volgden Heel Fijn Feest en Pruimelaar, twee minder gekende nummers van hun veelgeroemde debuutplaat. Opvallend was dat de toehoorders de kans grepen om echt te luisteren, van de eerste tot de laatste noot, naar de muzikale rijkdom die Buurman op het podium tentoon spreidde.

Bij Diep In Mijn Hart ging het publiek zelfs gezellig mee vingerknippen. Deze song - van Jo Leemans godbetert - coverde Buurman voor 'Zo Is Er Maar Eén'. Het betekende meteen de doorbraak voor het Limburgse kwintet. Toch koos Buurman niet altijd voor de gemakkelijkste weg. Zo doorspekten ze hun optreden ook met twee stukjes spoken word. De muziek bleef immer knap en de teksten van Verdickt zijn zonder meer ijzersterk ("Als je
sprakeloos bent, zeg je beter niks").

Het duo Rocky en Mooi Weer En Fruitsla zorgde voor het absolute hoogtepunt van de set. Daarna volgde een klein dipje dat aantoonde dat de groep nog geen materiaal genoeg heeft voor een hele, avondvullende show. Het bleef allemaal wel mooi klinken, maar de songs ontbraken een beetje. Ook Andere Kant leek op het eerste gehoor een valse trage, maar dat nummer kreeg een bijzonder knappe finale.

Alweer het bewijs dat de eerste boreling van Buurman er een erg fraaie plaat is. De Limburgers hebben er hun tijd voor genomen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze zijn maar wat trots op hun debuutplaat. Zo bedankten ze (wat ons betreft een beetje overbodig) in De Roma nagenoeg iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan 'Rocky (Komt Altijd Terug)'. Om vervolgens over te gaan tot de laatste twee nummers van de set: het uiterst sfeervolle en door applaus gedragen Middellandse Zee en het bekendste nummer van de band: God, Ik en Marjon. Een song met een mooie toekomst in 100 op 1, het eindejaarslijstje van Radio 1.

Als toegift kreeg Borgerhout nog Annemie en een tweede passage van Rocky, die blijkbaar écht altijd terugkomt. Maar op dat moment had Buurman het pleit allang gewonnen. Dit sympathieke groepje oogt niet bepaald hip, maar het wacht wel een heel mooie toekomst. Gluren bij de buren was zelden leuker.