Buskerfestival - Op wandel door het Gemeentecentrum
GC De Wildeman, 1 oktober 2021
We zijn te lang van cultuur verstoken geweest en we juichen zo'n concept als dat van het Buskerfestival dan ook dubbel en dik toe. In GC De Wildeman in Herent werd OpenBedrijvendag gehouden nog voor die moest plaats vinden, en dat met muzikale omlijsting. In kleine groepen werd er door het gemeenschapscentrum op wandel gegaan op zoek naar schatten op zolder en muzikanten in de backstage.
Onze eerste halte, na het passeren van de oude ingang van het politiekantoor, zat op de zolder, waar de stemcomputers van de gemeente worden bewaard, maar waar we ook Philip Bradatsch vonden, de sympathieke Duitser die we ook nog kennen van Dinosaur Truckers, de vertaler-tolk bracht in perfect Engels een reeks Americana-nummers met rustige, kalme stem, die perfect in de donkere zolder tot zijn recht kwam. Op verzoek kregen we ook nog een Duitstalig nummer, maar daar waren de meningen over verdeeld. In ieder geval was het duidelijk dat, als je van taal wisselt, je ook van timbre en gevoel verandert.
En dan ging het richting backstage, waar Black label ons onder het goedkeurend oog van Raymond van het Groenewoud en Django Reinhardt onderdompelde in de muzikale traditie van de Mississippi Delta-blues. Meer bepaald werd één van de vaandeldragers, Robert Johnson, in de bloemetjes gezet. En waar het hart van vol is, loopt de mond van over: een reeks details werd toegelicht of ontkracht met tekst en muziek. Dit was best indrukwekkend.
Ook indrukwekkend, maar dan op een andere manier, was het optreden van de Nederlandse Maurice Van Hoek in het zogenaamde Kleine Theater. Die had zichzelf in coronatijd omgeschoold van Americana-zanger (regelmatig ook te zien bij Douwe Bob) tot bluegrass-vertolker en heeft zich daarvoor omringd met enkele andere muzikanten. Hier was enkel de vaste fiddle-speler erbij en samen brachten ze een reeks traditionele bluegrassnummers. Maurice' bluegrasshonger blijkt nog niet gestild te zijn, want hij is pas begonnen met het bespelen van de mandoline en demonstreerde dat ook met verve.
Afsluiten werd er gedaan door het Zwitserse Jim Bows & The Flycatchers, hoewel de roots hier eerder Engels zijn. Het is een familieband (Jim en twee van zijn zonen, Bensch en Josh) die allemaal multi-instrumentalisten zijn en moeiteloos wisselen tussen gitaar, dobro, mandoline en bas en daarnaast nog harmonica en sigaarkistgitaar erbij haalden. Jim wist zowaar enige ambiance in het Gemeenschapscentrum te brengen, al werd het net geen gekke boel. Dat is wel het geval in de videoclips, die de drie opnamen in coronatijd, en die meer dan ooit de moeite zijn om eens te checken.
Wij zijn fan van het concept, dat in onze ogen enkel maar nog verder kan uitgroeien en in nagenoeg ieder cultuurcentrum of elk stad kan.
