Buffalo Tom - Vonken en vlammen
De Roma, 3 oktober 2024
Het publiek in een volle Roma bestond voor zover wij konden zien uit mensen die vermoedelijk nog ‘De Afrekening’-cd’s hebben overgezet op cassette, om die daarna in de walkman mee te nemen naar school. Dat is ook de generatie waarvoor een festival niet zozeer een allesomvattende sfeerbeleving was, maar gewoon een drassig terrein en een hoog podium met zwarte plastic en hooguit een backdrop met de naam van de artiest erop, zodat je toch enigszins een idee had naar wie je stond te kijken – want op je smartphone moest je het nog niet opzoeken.
Wees niet bevreesd, wij gaan niet verzinken in valse nostalgie naar sponsen broekjes en draaischijftelefoons. Wat we vooral willen zeggen, is dat heel wat bands van toen – een paar notoire uitzonderingen daargelaten – het vooral moesten hebben van een grote Ampeg-versterker en een P-bas, een paar JCM800’s en een Gibson SG, een drumkit waarvan we u de specificaties schuldig moeten blijven, en een lading vlammende en pakkende songs. U voelt ‘m al aankomen: Buffalo Tom past nog steeds perfect in dit plaatje, en bewees in de Roma dat rock soms echt geen pyrotechniek nodig heeft om vonken op te leveren.
Nadat de tonen van het lijzige Flying van The Beatles waren uitgestorven, zette de band stevig in met Staples en Sodajerk. Beide songs passen zowel in een bedompt jeugdhuis als op een groot zomerfestival. Bij een powertrio als dit is elk instrument van belang, en er vielen geen gaten in de klank op momenten dat Bill Janovitz de hogere regionen van zijn gitaarnek opzocht. Wel werd tijdens Late At Night duidelijk dat bassist Chris Colbourn de mindere van de twee zangers is. Ook zijn plectrums waren minder gewild bij een fan die “Pick please” op een stuk karton had geschreven, en “Not a bass pick” op de achterkant. Op het podium zag men er de humor van in, en barstte de eeuwige muzikantendiscussie los over of je een bas al dan niet met een plectrum bespeelt.
Summer werd nijdig gezongen en verschroeiend gespeeld, eerder een opgestoken vuist naar de voortschrijdende tijd en het besef dat er alweer een zomer minder tussen nu en de dood staat – al kan dat natuurlijk een zeer vrije interpretatie zijn. De Bostonianen hadden alleszins van hun Belgische boekingsagent geleerd wat “Tram zes” was, dus wie weet zitten we er niet ver af. Mineral bleef helaas niet spannend tot het einde, en een aantal van de rechttoe-rechtaan rocksongs waren wat ons betreft nogal inwisselbaar en vergeetbaar. Dat lag misschien eerder aan gewenning, want het tempo, het gitaarspel en de zang boetten op geen enkel moment aan intensiteit in.
Genieten was het van I’m Allowed en You’ll Never Catch Him, songs die onvermijdelijk een weerhaak in onze muziekziel slaan. Tijdens laatstgenoemde song had Janovitz’ stem moeite met de hoge “Ooohs”. Colbourn mocht daarna dan ook de leadzang voor zijn rekening nemen op Recipes, een song van hun recentste plaat ‘Jump Rope’. Het maakte net als de andere twee songs van die plaat, Helmet en Autumn Letter, niet bijster veel indruk. Ze klonken wel steviger dan op plaat, want er kwam op geen enkel moment een akoestische gitaar aan te pas.
Van de bisnummers noteerden we vooral dat Don’t Cry No Tears, uiteraard van Neil Young, verfrissend klonk omdat het melodisch afweek van de rest van de set. Na een knap Taillights Fade werd er afgesloten met Crutch. Mooi nummer, maar niet de juiste keuze om van een echte climax te kunnen spreken. Voor ons had die stem helemaal naar de Filistijnen gemogen.
Op een setlist van twee uur en vierentwintig nummers kunnen er natuurlijk al eens een paar songs tussen zitten die minder beklijven. Het enthousiasme van het publiek leed er echter niet onder en de band gaf zich van begin tot eind. Bill Janovitz gaf zelf aan dat het publiek op deze avond de keuze had tussen Janet Jackson, Bryan Adams of Buffalo Tom, en zei dankbaar te zijn dat we voor zijn band hadden gekozen. Wij, van onze kant, zouden ons ticket alvast voor geen enkel ander concert van die avond en een groot aantal andere avonden hebben willen ruilen.
