BSF 2013: Madness, The Dandy Warhols - Nog zo gek niet
Paleizenplein, Brussel, 12 augustus 2013
Op het Brussels Summer Festival gaan ze niet voor grote namen. Daarvoor hebben ze de infrastructuur niet. Ze kiezen resoluut voor subtoppers. Dit seizoen zetten de organisatoren bijvoorbeeld The Dandy Warhols en Madness op één podium. Beetje vreemde keuze misschien, maar gezien de toeschouwers nog andere alternatieven aangeboden kregen op kleinere podia, bleek dat toch te kunnen. Wij hadden geen enkel probleem met het samensmelten (uiteindelijk zelfs letterlijk) van die twee bands.
Het Paleizenplein is echt wel een prachtige locatie. En al helemaal op een zonnige avond, wanneer de zon langzaam wegzakt achter de Warandeberg. Niet zo aangenaam voor de bands die op dat moment op het podium staan want die hebben de zon pal in het aangezicht. Het eerste kwartiertje toch. In het publiek was het dan nog genieten van de zoete stadswarmte die de zon achterliet. En de muziek deed de rest.
Want The Dandy Warhols bouwden hun set uit van lekker relaxed en laidback naar stevig gespierd. Heerlijk wiegen was het op de met trompet versierde opener Godless. Zanger-gitarist Courtney Taylor-Taylor beperkte zich tot de akoestische gitaar terwijl Peter Holmström zijn elektrische gitaar doorheen het nummer weefde.
Dat bleek trouwens een constante in het eerste deel van de set. De elektrische gitaar had een zuiver dienende rol. Het waren de nummers an sich die de aandacht moesten trekken. En dat lukte. De band viel daarvoor trouwens soms ongegeneerd terug op country inclusief mondharmonica en wasbord. Maar het paste allemaal bij de omstandigheden. Wij lieten ons dan ook gewillig wegdrijven op de laatste zonnestralen.
Alleen jammer dat de geluidsinstallatie het moeilijk had om zelfs maar tot aan de middelste regionen van het plein te raken. Dat had ongetwijfeld te maken met de wind, maar de geluidsinstallatie bleek - ook later, bij Madness - evenmin afgeregeld te raken.
De band zelf had het in het tweede, powerpopgedeelte af en toe trouwens ook moeilijk om op het juiste spoor te blijven. Taylor-Taylor liet het vocaal soms afweten en de Dandy Warhols-trein helde – bijvoorbeeld bij publieksfavoriet Bohemians Like You – van tijd tot tijd vervaarlijk over.
Gelukkig werd dat dan weer goedgemaakt met een stevig We Used To Be Friends en de krachtige en wel scherp gespeelde afsluiter Boys Better, waarna Zia McCabe met haar moog nog een orgelpunt achter de show zette.
Bij Madness lagen de kaarten helemaal anders. Zij hebben een arsenaal aan nummers waarmee ze een festival in brand kunnen zetten. Bovendien was het – zo lieten wij ons vertellen – van 2008 geleden dat de band nog eens voet op Belgische bodem had gezet. Dit moest dus wel ontploffen.
En dat deed het ook meteen. Chas Smash stak meteen het vuur aan de lont met de zo typische cockney-lyrics, waarmee One Step Beyond worden ingezet. Het skanken kon beginnen. Het hele Paleizenplein stond meteen in brand. En met Embarassment werd dat nog eens extra opgestookt. Brussel was klaar om ingepakt te worden.
Maar de pioniers van de 2-tone-ska kozen ervoor om over te schakelen naar recenter en minder bekend werk, waardoor de bom al meteen ontmanteld werd. Jawel, het was nog steeds leuk. En songs als My Girl 2 en Never Knew Your Name zijn op zich uiteraard best geslaagd, maar op een festival moet worden gefeest en die kans liet de band hier aanvankelijk grotendeels liggen.
Uiteraard hield de band de aandacht vast door af en toe een klassieker (My Girl toepasselijk net voor de eerder vermelde opvolger gespeeld, Shut Up en de cover van I Chase The Devil van Max Romeo – en dus niet van The Prodigy) in te lassen, maar dan nog was het soms moeilijk om bij de les te blijven en bleven enkel de meest doorgewinterde fans dansen. Een goede raad, heren, bewaar zulke shows voor de zalen. Maak er op de festivals een feest van zoals ook bleek dat dat kon.
Want na de luid meegekeelde cover van AC/DC’s Highway To Hell, die gitarist Chris Foreman aan de hand van een tape bracht, barstte de skaparty pas echt los. Hit na hit werd afgevuurd met het luidkeels meegebrulde Our House als hoogtepunt. En dan moesten bisnummers Madness en Night Boat To Cairo nog komen.
Uiteindelijk werd het podium overspoeld door de crew en bandleden van The Dandy Warhols en werd het dan toch nog een zomers dansgala. En daarvoor was het dat we gekomen waren. Uiteindelijk was Madness dan toch zo gek nog niet.