Bryde - Knarsend, schurend en helend

Blond, 5 mei 2018

De gelagzaal van Café Blond in hartje Gent heeft ruwe, onafgewerkte muren, maar de muur achter de toog is zacht pastelgroen. De perfecte plek voor de muziek van Bryde.

 

Kudo’s voor wie Bryde naar Gent haalde en nog meer voor Sarah Howells zelf. Zij pendelde met haar band speciaal tussen Gent en Amsterdam. Het optreden van de Britse zangeres stond gepland voor zaterdag, maar omdat het café niet beschikt over een sas moet het een aantal weken in het weekend al om tien uur de deuren sluiten. Daarom werd het optreden last-minute naar maandag verplaatst. Een minder geschikte dag voor een concert, maar wie hier bij was, zal het zich geen moment beklaagd hebben.

De muziek van Bryde is immers zoals het interieur van Blond: ruw en zacht tegelijk. Met eenvoudige bouwstenen als drum, bas, gitaar, zang en occasionele toetsen weet Bryde een indringende sound te creëren die even hard knarst en schuurt als heelt.

Frontvrouw Sarah Howells leerde het klappen van de zweep bij folkrockband Paper Aeroplanes en werkte samen met Bill Ryder-Jones, Freddie Dickson, Tommy Sheen (Alex Vargas) en Jolyon Thomas (Royal Blood). Na twee ep’s was het onlangs tijd voor een eerste album ‘Like An Island’ en daarop staan een paar emotionele mokerslagen van songs die live nog indringender klonken.

Een opener als Wouldn’t That Make You Feel Good?, uit haar tweede ep, verklapte meteen wat we de rest van de avond voorgeschoteld zouden krijgen. De song start met kristalheldere gitaar en de van ingehouden woede zwangere stem van de frêle zangeres: “My heart it pounds now like it's trapped inside/ Doesn't that make you feel/Doesn't that make you feel good” zong ze, om dan haar gitaar harder aan te slaan terwijl de drums en de bas invielen en het voegsel uit de muren lieten dwarrelen.

Met Honey (ook al uit dezelfde ep) en Fast Awake breidde het trio een stevig vervolg aan de opener, maar met Euphoria (zonder piano in tegenstelling tot op de plaat) en het solo gebrachte Wait uit haar debuut-ep toonde de zangeres zich van haar meest kwetsbare kant.

Tussen de nummers door kregen we nog een ander gelaat van Howell te zien: dat van zelfbewuste, grappige vrouw. Met verhalen over een vechtpartij op een parking van een Burger King, de aankondiging van Peace als haar ruigste song en haar bedenking dat ze wel een song over Gent zou kunnen schrijven, maar niet over Amsterdam, won ze de harten van de toehoorders.

De gruizige gitaar in Flesh, Blood And Love was wederom een opstapje naar een steviger stuk in de set dat de buren beslist opnieuw deed opveren uit hun eerste slaap met het viscerale Desire, nieuwste single Peace en oudje To Be Loved. Het solo gebrachte, melancholische Transparent en Steady Heart dat perfect paste bij de zachte belichting door de oude lampenkap naast het podium, brachten de rust terug, maar het slotakkoord deed het stof weer opwaaien.

Help Yourself en vooral het intense Brave en afsluiter Less  lokten de aanwezigen naar de merchandising stand waar Howells nog nahijgend en druipend van het zweet meteen de fans te woord stond. Als de tengere zangeres zich elke avond van haar – nog lange – Europese tour zo smijt, zal ze veel zieltjes winnen. Dat van ons, mag ze alvast op zak steken.