Brutus - Instortende gletsjers op het podium

Ancienne Belgique, 14 december 2019

Brutus speelde vrijdagavond in de grote zaal van de AB. De gordijntjes van het balkon waren toe, maar het toont toch aan hoe ver de band na amper twee studio-albums is gekomen.

Maar eerst dus het voorprogramma. De mannen van Psychonaut zijn dikke vriendjes met de collega’s van Brutus, en hielpen hen jaren geleden aan een allereerste optreden. De ene dienst is de andere waard en dus mocht Psychonaut de AB openen. Geen slechte keuze, want de muziek – psychedelische postmetal – sluit uitstekend aan bij de epische progressieve rock/metal van Brutus.

Psychonaut is net als Brutus een powertrio en speelde strak en degelijk. Zanger Stefan De Graef had de screams op orde en ook de samenzang met bassist Thomas Michiels was meer dan oké. Maar de band heeft voorlopig nog iets te weinig smoel om echt te blijven hangen. Misschien moet de band er nog een tweede gitarist bijnemen om de nummers nog wat uit te vullen. De heren waren desalniettemin zeker niet slecht, en een uitstekende opwarmer voor wat nog moest komen.

Toen was het dus de beurt aan Brutus. Puurheid en een gebrek aan bullshit zijn de sleutel tot het succes van de band. En dat was deze avond niet anders. De groep trad aan voor een leeg wit doek en speelde de pannen van het dak. Zangeres Stefanie Mannaerts zag er achter haar drumstel uit als een Noorse Walkure, wapperende haren en al. Het gitaarwerk van Stijn Vanhoegaerden riep bij ons beelden van instortende gletsjers op en de inbreng van bassist Peter Mulders viel evenmin te onderschatten.

Het publiek was iets ouder dan wij verwacht hadden, maar hield zich niet in, en na enkele nummers ontstond een kleine moshpit. De groep kwam daarop vlug het publiek tegemoet en pakte uit met culthitje War, onze favoriet. Dat betekende nog niet dat het beste voorbij was. Het hoge niveau werd nog meerdere nummers aangehouden en de band laste pas na een oprecht bedankje aan publiek en crew een rustpunt in met Space.

De groep lanceerde nog een nieuw orgastisch nummer (ook de wietgeur die ons tegen dan volop tegemoet waaide, kan geholpen hebben) en Mannaerts droeg het laatste nummer voor de bisronde op aan haar lief. Eigenlijk ook wel aan “alle lieven overal”. Na een korte pauze kopte Brutus nog enkele loeiharde bisnummers binnen die de twijfelaars de laatste kans gaven om te moshen. Het publiek greep de kans massaal aan.

Wij moeten toegeven dat we voor vanavond niet altijd begrepen waarom onze omgeving zo vol ontzag over Brutus sprak, maar konden ons daar na dit optreden wel iets bij inbeelden. De band voert vaak dezelfde trucjes uit, maar heeft die ook verdomd goed onder de knie. Daarnaast, een eigen muzikale smoel hebben is ook geen geringe verdienste. Het laatste nummer van de set eindigde met de woorden “We will stay like we belong”, en we geloofden het. Als Brutus dit traject volhoudt, verkopen ze binnen enkele jaren de AB uit.

PS. Ze moeten toch ook echt eens proberen hun muziek in één of andere natuurdocumentaire over global warming te krijgen. Het resultaat zou episch zijn.